Պարույր Սևակ <<Ձյուն>>

Սիրում եմ ես ձյունը: 
Սիրում եմ ես ձյունը, 
Երբ նա իջնում է 
Անտես երկինքներից այս մայթերին, 
Եվ մեծաքա~յլ , դանդա~ղ դու շրջում ես, 
Ինքդ էլ չիմանալով անրջում ես 
Այն, ինչ կյանքով վեհ է և անթերի: 

Սիրում եմ ես ձյունը: 


Երբ նա իջնում է , 
Դու հիշում ես հանկարծ 
Անցած տարիներիդ խայտանքը մանկական, 
Եվ քաղցրորեն սիրտդ քեզ տանջում է: 
Դու հիշում ես հանկարծ 
Երբեք չմոռացված այն աղջկան, 
Որի թարթիչներին իջած ձյունը 
Լսելի է դարձել սրտիդ բաբախյունը… 
Սիրում եմ ես ձյունը: 

Երբ նա իջնում է, 
Ինքդ էլ չիմանալով` անրջում ես, 
Որ գալիքը, վաղը,որ ապագան 
Քեզ չտեսած անգամ` 
Ճանաչում է, 
Եվ հաճույքից սիրտդ խենթորեն ուռչում է. 
Քաղցր է թվում ,որ դու 
Այս կյանքում չես ծնվել օրապակաս, 
Որ ապրում ես,որ կաս, 
Որ շնչում ես…. 


Սիրում եմ ես ձյունը: 
Երբ նա իջել է, 
Երբ իջել է նաև լռությունը, 
Եվ մեծաքայ~լ, դանդա~ղ, լուռ շրջելով, 
Դու զգում ես նրա փխրության վրա 
Քո մարդկային մարմնի ծանրությունը: