Հիշումես?

Հիշումես? Դժվար հիշես: Չէ որ մենակ ես եմ որ սիրում եմ քեզ: Մենակ ես եմ որ փնտրում եմ նոր պատճառներ այն բանի համար, որ հույսեր ունենամ որ մի օր էլ դու ինձ կսիրես: Հիշում եմ ամեն մի վարկյան որ քո կողքին եմ եղել: Հույսեր... Հույսեր ու էլի Հույսեր: Մի գուցե քեզ չեմ սիրում ? Մտածում եմ որ սիրում եմ!! Չգիտեմ միայն գիտեմ, որ երբ որ քո կողքինեմ ինձ լավ եմ զգում ու ուրախ եմ լինում, իսկ երբ վերջանում են այդ րոպեները, ժամերը, օրերը, որ քո հետ էի ... գալիս է գիշերը, երբ ամենինչ եվ բոլորը լռում են միայն լսվում է արցունքի ձայներ ու լուռ գոռոցներ, որոնք բարձրաձայն ասելու դեպքում կլսեն անգամ 8կմ այն կողմ ապրող մարդիկ: ինչի? Այս ամենինչը վերջացավ եվ նորից եկավ գիշերը? Ինչի պետք է սպասեմ, որ նորից քեզ տեսնեմ? Ինչի չեմ կարող նորից քեզ հետ լինել? Իսկ եթե մեր հանդիպումը հետաձգվի? Իսկ եթե այլեվս քեզ չտեսնեմ? Իսկ եթե ինձ կամ քեզ ինչ որ բան պատահի և ես Չկարողանամ գոռալ այն բառերը, որոնք միշտ ցանկացել եմ շշնջալ քո ականջին? Կմտածեք, որ սա հերթական Պատանեկան Դրամա է: Մի Գուցե այնքան չեմ մեծացել , որ ինձ նմաների տվյալ դեպքում պատանիների մասին խոսեմ: Բայց ես մի բան հաստատ գիտեմ,որ ՍԵՐԸ չի սպասում հարմար պահի այն գալիս է հանկարծակի և բնակվում մեր գլխում անվերջ մինչև մեր հասունանալը ,իսկ եթե մեծանում ենք այն մնում է մեր հիշողության մեջ : առաջին սերը գրվում է մեր կյանքի գրքում, որը երբեկ չի վառվում: Միայն իրական սերըն է, որ երբեկ չես կարող վառել...