Ես սկսում եմ հասկանալ

  Ես սկսում եմ հասկանալ ,որ ես եմ մեղավոր , որ իմ կյանքում հաճախ  է լինում հիասթափություն:Որ միշտ ստիպված  եմ  տեսնել իմ շուրջն անարդարություններ  ու լռել:Որ միշտ քեզ ընդունում են նայելով ոչ թե ‹‹դեմքիդ››, այլ գրպանիդ ( կապ չունի ,որ ‹‹դեմքդ ››, այլանդակ է ):Որ միշտ  աղքատներին պատասխանը ‹‹ՈՉ››-ն է , իսկ հարուստներին`‹‹ ԱՅՈ››-ն : Որ անտեսվում են  հոգևոր արժանիքները,կարևորելով` մարմնականը: Որ  մարդկանց հաճելի է , երբ իրենց խաբում են : Նրանց ավելի հարմար է ապրել իրականությունից հեռու ,իրեց իսկ ստեղծած ստի ‹‹դղյակում›› , քան  մի քիչ դաժան , բայց իրական  ‹‹խրճիթում››:Որ հասնել նպատակներին ավելի հեշտ է  զենքի միջոցով , քան  մտքի:Որ միշտ մահվան շեմին ես գիտակցում` ինչ ունես ու ինչ ես կորցնում:Որ խոսում ես մարդկանց հետ ու հասկանում, որ ‹‹գեղեցիկը կփրկի աշխարհը ›› իրականությանը չի համապատասխանում: Գեղեցիկը մեր շուրջն է , մինչդեռ փող աշխատելու  ՀԻՎԱՆԴԱԳԻՆ  ձգտումը դարձել է նպատակ, որը մեզ շա~տ է հեռվացրել իրական գեղեցկությունից:Ինչու՞ կեղծես , եթե կա ճշմարիտը: Ինչու՞ հասնես երազանքներիդ փողի կամ զենքի ուժով, այլ ոչ թե քո աշխատասիրությամբ:Ինչու՞ ունենաս առատ գրպան ,  բայց հոգուդ մեջ լինի անհույս դատարկություն…Սրանք հարցեր են , որ անընդհատ պտտվում են  իմ մտքում:Փորձում եմ գտնել դրանց պատասխանները : Չեմ գտնում կամ էլ արդեն գտել եմ կամ էլ վախենում եմ…. ՉԳԻՏԵՄ… և դրա համար էլ մեղադրում եմ  միմիայն  ինձ: