Ես ուրախանում եմ , երբ ամենաքիչն եմ մտածում տխրելու մասին

Կյանքը բարենպաստ պայմաններ է ստեղծում տխրելու համար, իսկ մենք ադապտացված չենք պայքարելու ու գնահատելու մեզ տրված  սահմանափակ ժամանակը:Մենք նախընտրում  ենք  չանել ոչինչ, թողնելով , որ տխրությունը ամբողջապես  թուլացնի մեզ, քան պայքարենք  , դուրս գանք այդ վիճակից, մտածենք ռացիոնալ  ու ինչու չէ նաև մի քիչ երազենք:Երբ հիշում ես կյանքի մի որևէ իրադարձություն կամ  էտապ ,որը ‹‹ թուլացրել››  էր քեզ  ու կորցրել էիր ռեալ գնահատելու հնարավորությունը, ապա նկատում ես , որ անցել է նաև այն ժամանակը , որը   պետք է  արդյունավետ օգտագործեիր, մինչդեռ…մինչդեռ  մեր բանականությունը , վարքը, հույզերը  ոչ  թե ենթարկվում էին  մեզ , այլ մենք էինք հնազանդորեն կրում նրանց դոմինանտումը :

Ժամանակը հոսում է, իսկ դու չես կարող հասնել  նրան : Դու պետք է համընթաց շարժվես ` չկորցնելուվ  ձգտումը հաղթահարել  նույնիսկ անհաղթահարելին: Հաղթահարե՞լ անհաղթահարելին…մի քիչ աբստրակտ է հնչում , բայց անկարելի չէ. ուղղակի կամքի ուժ ու երևակայություն: Հուսալքություն , ափսոսանք սրանք միշտ էլ կան ու տրվում են հեշտությամբ, բայց պետք է սովորենք  հասնել նրան ,  ինչը թվում է անհասանելի( թեկուզ մտովի ) այդ ժամանակ երևի  կմոտենանք  ‹‹ երջանկություն››  անհասկանալի հասկացությանը: