Մարդիկ, ովքեր երբեք չեն մեռնում

Ապրել,ապրել,այնպես ապրել,

Որ սուրբ հողդ երբեք չզգա քո ավելորդ ծանրությունը:

Ապրել,ապրել,այնպես ապրել,

Որ դու ինքդ էլ երբեք չզգաս քո սեփական մանրությունը:

ՈՒ թե հանկարծ անպետքություն քեզ համարես,

Թե ինքդ քեզ արհամարհես

ՈՒ համառես,

Քեզ հետ վիճի,

Քեզ չզիջի,

Համբերատար քեզ հետ խոսի,

Հակառակում քեզ համոզի

Ինքը... հզոր հանրությունը...

ԵՎ գուցե միայն սենյակում մի խուլ,

Գլուխը թեքած պատկերիս վրա`

Կնայի մի կին աչքերիս տխուր`

ԵՎ կարցունքոտվեն աչքերը նրա:

Մեղմ գիշերի գեղագանգուր երազում`

Այն աստղերը,որպես մոմեր սրբազան,

Առկայծում են կարոտագին,երազուն`

Հավերժաբար իրար կապված և բաժան:

Հող ունենք`խլած,կյանք ունենք`մեռած,

Ախ,ջրի,կրակի մենք եսիր դառած,

Ոչ երկինքն տեսնի մեր սուգն ու լացը,

Ոչ երկիրը պատռի մեզ տանի ցածը:

Հայոց վիշտը անհուն մի ծով

Անհուն մի ծով ահագին

Են սև ծովում տառապելով

Լող է տալիս իմ հոգին