Դրվագներ ազատամարտից(2)

                                        «Ասոնք մեր պապերու նախիրներն են»  

Թալիշցի Սմբատը, որին Գուդուր էին ասում, կռվել էր Մոնթեի հրամանատարությանբ գործող ջոկատում: «Երբ թուրքերը անասուններն առաջ արած անցնում էին հարձակման,

- պատմում էր Սմբատը,  

- Մոնթեն միշտ մեզ նախազգուշացնում էր. «Ասոնք մեր պապերու հոտերն ու նախիրներն են, թող գան անցնեն` չկրակեք: Մենք ասոնց գողցողներում պիտի պատժենք»:  Հրադադար   Հրադադար է, տղաներ, հանկարծ չկրակեք,

- պատվիրում է Մոնթեն իր զինվորներին:

 - Իսկ եթե իրենք կրակե՞ն,  հարցնում է մեկը:  - Մարերը լացացրեք, - լինում է պատասխանը: 

                                                  ՊԱՐԳԵՎԱՏՐՈՒԹՅՈՒՆ  

Մի քանի զինվոր, քեֆները լավ Ավոյին տեսնելով, փորձում են ճանապարհը շեղել։ Ավոն, նկատելով նրանց, կանչում է ու ժպիտով հարցնում.

 - Քեֆներդ մարխո՞շ է, հա՞։  Ապա շրջվելով կանչում է ուստա Սուրենին (ուստա Սուրենը տարիքն առած ղարաբաղցի էր, պահեստապետը։  Պատժվողներն իրենց պատիժը կրում էին նրա պահեստում)։  

- Ուստա Սուրեն, ասոնց ձգե նկուղը, դուռն էլ ամուր կողպե։  Քիչ հետո սկսվում է թուրքերի հարձակումը։ Զգացվում է «կալանավորվածների» կարիքը։ Մոնթեն նորից ձայն է տալիս.

 - Ուստա Սուրեն, նկուղի դուռը բաց։  Մարտից հետո, երբ վերադառնում են զորանոց, Մոնթեն կանչում է տղաներին և պատվիրում ուստա Սուրենին, որ հինգին էլ «պարգևատրի» մեկ ւոուփ ծխախոտով (այն օրերին օրը 6 հատիկ էր սահմանված), ապա ավելացնում է.  

- Պարգևատրելեն ետքը նորեն ձգե նկուղը։  Տղաները ծիծաղելով ստանում են «պարգևը» և իջնում նկուղ։