Ամոթխածություն

Պարկեշտությունը որոշվում է ոչ թե իմ,այլ ուրիշների աչքերով,դրա համար էլ մենք պետք  է սովորենք ինքներս մեզ նայել այդ աչքերով:

Արդի հասարակությունը հասել է այնպիսի վիճակի,որ մարմնի մերկացումը բացարձակ նորմալ երևույթ է դարձել:Այսօր մարդկային մարմնի մասին խոսում են,թե ինչ հիանալի է այն,և որ հագուստի մեջ մենք թաքցնում ենք մեր գեղեցկության մեծագույն բաժինը,բայց դրա հետ մեկտեղ մոռացվում է այն,որ կա անբարոյականություն,և այն արմատախիլ արված չէ:

Կարևոր է ,որ մենք ամոթխածությունը դարձնենք մեր վարքի նորմա:Ամոթխածությունը ներքին զգացողություն է,որը գործում է բանականության վրա,կամ,այլ խոսքերով,դա ամոթով գործելու խղճմտանք է,որն ստիպում է ինչ-որ բան անել արտաքին գործողության նկատմամբ,իսկ ամոթխածության արտաքին դրսևորումը հագուստն է:Հիմա արդեն գրեթե գոյություն չունի ամոթ հասկացողությունը:Եթե նախկինում Եվրոայում ամռանը միայն որոշ մարդիկ էին ամբողջությամբ մերկանում,ապա այժմ Եվրոպայի լողափներում դժվար է գտնել մի մարդու,որը գոնե որևէ կերպ հագնված լինի:Կարևոր է ,որ ամոթխածությունը և պարկեշտությունը դարձնենք ապագայի հասնելու միջոց:

Ամոթխածությունը պետք է դաստիարակել,այն պետք է ներդնել,և նույնիսկ սեփական անձին ստիպել,որ գործի դրա չափանիշներին համապատասխան.դա մարդու մեջ դեռևս պահպանված միակ բանն է,որն ընդվզում է անբարոյականության դեմ: