<<Ներիր ինձ, մայրիկ>> հեղինակային

Ձմեռ էր, խստաշունչ ձմեռ...Մայրը ճանապարհում էր զինվորական ծառայության իր մինուճար որդուն:Տխուր էր մայրը, լացակումած, բայց միևնույն ժամանակ հպարտ, որ բանակ էր ուղարկում իր զավակին՝ հայրենիքը պաշտպանելու համար: Տղան գնաց...                                                                                           Անցան մի քանի օրեր, շաբաթներ, ամիսներ... Մոր կարոտը խեղտում էր տղային:Շատ էր կարոտել, բայց ներսում մի բան հանգիստ չէր տալիս: Չէր կարողանում բանավոր ասել այն, ինչ կուզենար ասել իր մորը կատարած սխալ քայլերի, խոսքերի և արարքների համար:                                                                 ...Ու մի օր էլ վերցրեց թուղթն ու գրիչը և փորձեց իր խոսքերը թղթին հանձնել՝ գրելով. <>: