<<Ներիր ինձ, մայրիկ>> հեղինակային

Ձմեռ էր, խստաշունչ ձմեռ...Մայրը ճանապարհում էր զինվորական ծառայության իր մինուճար որդուն:Տխուր էր մայրը, լացակումած, բայց միևնույն ժամանակ հպարտ, որ բանակ էր ուղարկում իր զավակին՝ հայրենիքը պաշտպանելու համար: Տղան գնաց...                                                                                           Անցան մի քանի օրեր, շաբաթներ, ամիսներ... Մոր կարոտը խեղտում էր տղային:Շատ էր կարոտել, բայց ներսում մի բան հանգիստ չէր տալիս: Չէր կարողանում բանավոր ասել այն, ինչ կուզենար ասել իր մորը կատարած սխալ քայլերի, խոսքերի և արարքների համար:  ...Ու մի օր էլ վերցրեց թուղթն ու գրիչը և փորձեց իր խոսքերը թղթին հանձնել՝ գրելով.Ներիր ինձ մայրիկ, եր չեմ հասկացել քեզ, որ երբեմն, կամ գուցե հաճախակի, սխալ քայլեր եմ արել:Միշտ նախատել ես ինձ, խորհուրդներ տվել, բայց չեմ ընդունել, շատ վատ եմ վարվել...Ես այս ամենը հիմա եմ զգում, երբ հեռացա քեզանից:  Հեռավորությունն ու մենությունն ինձ ստիպեցին հասկանալ, թե ով է մայրն իր զավակի համար: Հիմա եմ գիտակցում, որ ինչ էլ արել կամ ասել ես, ինձ համար ու իմ օգտի համար ես ասել:Կրկնում եմ, մայր իմ, ներիր, եթե կարող ես: Վստահ եղիր, մայր իմ, տղադ էլ նույն կերպ չի մտածում: Խոստանում եմ քեզ լինել արժանի զավակ և հայրենիքիս ծառայելուց հետո, իմ ամբողջ կյանքում ծառայելու եմ քեզ համար: Սիրում եմ քեզ, գրկում ու համբուրում: Շնորհակալ եմ, մայր իմ, որ դու կաս իմ կյանքում: Եվ իզուր չեն ասում, որ մոր սիրտն այն անդունդն է, որի խորքերում միշտ կա ներում: