Եվ աշունը մեզ չէր խանգարում....

Սեպտեմբերյան տաք ուրբաթներից էր…Երբ "դո"-ի փոխարեն "ֆա" նվագեցի…Հնչեց դռան զանգը…Անշտապ քայլերով գնացի միջանցք…Բացեցի դուռը…

            Ես տեսա բոլոր նրանց,ում համակրել էի,ում հետ,թվում էր,ցանկացել էի կյանքս կապել…Տեսա նրան…Երևի զարմացած աչքերս էին,որ նրա դեմքին ժպիտ արթնացրին…Ու ,հաստատ , նրա ժպիտն էր,որ փոխանցվեց ինձ…

    -Կարծում եմ` երկրորդ մասի չորրորդ տակտի "ֆա"-ի փոխարեն ավելի հարմար կլիներ "դո" նվագել:

   Լռեցի…

    -Ձեր նոր հարևանն եմ,երեկ եմ տեղափեխվել: Ժամերով լսում էի Ձեզ…Շատ սիրուն երաժշտություն եք գրել ու գերազանց եք նվագում… Դուք եք չէ՞ գրել…Միայն այդ "ֆա"-ն…

    -Սա վերջնական տարբերակը չէ.դեռ շատ "ֆա"-եր ու "դո"-եր կփոխեմ,մինչև…

    -Ո՛չ,ո՛չ,ամեն ինչ իդեալական էր,խնդրում եմ, նորից նվագեք,միայն թե այս անգամ դո-ով:

    -Լա՛վ,նե՛րս եկեք:

     Այո՛, դո-ն ամեն ինչ փոխեց…

   -Հրաշալի է…Ի դեպ,ես էլ եմ գրում…

    Ժպտացի…

   -Իսկ ինչպե՞ս եք վերնագրել:

   - "Աշուն":

   -Այդքան պա՞րզ…

   -Չեմ ուզում երևակայությունս գործի դնել…Ախր,լսե՛ք,այն ամբողջությամբ աշուն է….Սկզբում տաք է, արևն էլ,դեռ, իր մեջ ամառվա ջերմացնող ուժն ունի…Իսկ հետո…Կամաց-կամաց մարում է,թուլանում,տկարանում…Օդը սառչում է,օրերը մրսում են, հիվանդանում,հազում…

   Աշուն է,աշնան մեղեդի…Ու նվագում եմ վերջին նոտան…

   Մեր խելագարության առաջին աշունը…

   Մենք երեքով էիք`Նա,Ես ու Աշունը… Ու սա "երրերդն ավելորդ է" դեպքերից չէր…

   Սիրում էինք` մայրամուտը շենքի տանիքին,երեկոյան ֆիլմեր դիտելը` սառը հատակին նստած,ծիածանի տակով ձեռք ձեռքի բռնած վազելն ու նույնը մնալը,լռության ձայնը` քաղաքի մեջ,բայց քաղաքից հեռու… Իսկ լռության մեջ…Ես սիրում էի լսել նրա շնչառությունը,իսկ նա` սրտիս զարկերը…

    Աշունը,Ես ու Նա…Մենք երեքով էինք,ու Աշունը մեզ չէր խանգարում…Մենք անկեղծ էինք,պարզ ու հասարակ…Սիրում էինք բոլոր նոտաներով… Ու Աշունը մեզ չէր խանգարում...

     Սեպտեմբերյան տաք ուրբաթներից էր…Մեր խելագարության…Թվում էր` արդեն հարյուրերորդ աշունը….

  Հերթական լուսաբացն էինք դիմավորում պատշգամբում…. Հանկարծ ափիս վրա ձյան փաթիլներ նստեցին …. Սեպտեմբերյան տաք ուրբաթ և աշնանային ձյուն…

      -Դուրս եմ գալիս,մի քանի գործ ունեմ,բայց շուտ կվերադառնամ,սպասի՛ր ինձ տանը,խնդրում են:

    Ամուր գրկեց ու գնաց….

    Ես սպասում էի,սպասում,սպասում…

    Մեքենայի վարորդը փախել էր….

    Ես,Աշունը…Նա ընկած էր բաց աչքերով…Արյունոտ չէր, պարզապես էլ չէր զարկում սիրտը… Կողքին ընկած էր  ծաղկեփունջը, քիչ այն կողմ` շամպայնի կոտրված շիշն ու ինչ-որ տուփ` այն անակնկալը, որ չհասցրեց մատուցել…

     Այդ օրը ես նվագեցի իմ "Աշունը" վերջին անգամ…

     Սեպտեմբերյան տաք ուրբաթներից է…Նստած եմ դաշնամուրի առաջ ու մատներս ուզում են նորից դիպչել ստեղնաշարին`"ֆա", թե՞ "դո"… Քանի՜ տարի է անցել…

     Մեր խելագարության հազարերորդ աշունը կլիներ….