Դժվար է...

Դժվար է...

Միացնում ենք...

Կյանքն իսկապես շատ դժվար է, մանավանդ այն պահին երբ հասկանում ես, թե ով ինչ է իրենից ներկայացնում... Երբ պատռվում է բոլորի դիմակները... Նրանց դիմակները, որոնք քեզ համար ԸՆԿԵՐՆԵՐ էին կոչվում, սակայն դա էլ մի պահ էր անցավ: Քեզ շրջապատում են ուրիշները, նորից ժպիտներ, լուսանկարներ, սիրալիր հայացքներ, արցունքներ, բայց նորից գալիս է մի պահ , երբ նրանք էլ կորցնում են իրենց արժեքը...

Որովհետև երբեք քեզ չեն նվիրվում, նրանց համար դու միայն ԴԱՍընկերուհի ես լինում... Ցավալին այն է, որ նրանցից չես սպասում, բայց...

Եղածը եղած է... Ճիշտ է գիտեմ, որ ես էլ բարի պտուղ չեմ, բայց ոնց էլ չլինի դեռ մի քիչ մարդ եմ... Գիտեմ, որ վատն եմ, գիտեմ որ գոռոզ եմ, գիտեմ որ սիրտ չունեմ, բայց արդեն միևնույն է ինչ կմտածեք...

Փառք Աստծո, որ գոնե կաս Դու Քոփի, ում հետ ես ազատ կիսվում եմ....

Բայց ինչ էլ անեք, ինչ զոհաբերության էլ գնաք, ես արդեն ամեն ինչ հասկացել եմ... Ցավ էր ապրեցի, անցավ, գնաց, բայց երբեք չեմ մոռանա իմ թափած արցունքները...

Պատճառը...

Դրանք մի քանի լակոտներ էին, դրանք իմ կեղծ ընկերներն էին:

Բոլոր հեքիաթներից հոգնել եմ...

Եղեք անկեղծ...

Հիշեք որ մենակ լինելուց լավ բան չկա այս կյանքում, եթե իհարկե մենակության մասնիկները ականջներ չունեն...

Վերջին դասն էր... Բոլորը լացում էին, իսկ ես ժպտում... Ուրախ եմ, որ երբեք չեմ տեսնի այդ կեղծ դեմքերը....9 տարի աչքերս փակ էր, բայց դե բացվեց, ուրիշ կերպ լինել չէր կարող...

Դժվար է...

Միայն մի փոքրիկ բան եմ խնդրում Աստծուց՝ նայում ենք լուսանկարին...

Կներեք իհարկե, բայց ուրիշ ելք չկա...

Կա՝ Ինքնասպանություն, բայց ես դեռ չեմ խելագարվել, և չեմ հանձնվում...

Ամեն ինչ դեռ առջևում է...

Այնուամենայնիվ դժվար է...

Այսքանը...