Մայրիկիս

Ինձ կյանք ես տվել մայր իմ թանկագին

Ու կյանքս լցրել սիրով, բարիքով

Ու երբ նայում ես ու թաքուն ժպտում

Աչերտ սիրուն այրում է հոգիս,

Եվ քո ժպիտը ինձ ժպիտ տալիս:

Դու այնքան լավն ես այնքան հաճելի

Որ բարություն ես սփռում քո շուրջը:

Երբեմն շատ խիստ, երբեմն դաժան

Բայց բոլորից լավ ու բոլորից թանկ 

Իմ ՄԱՅՐ սիրելի:

                         Հայրիկիս- Դավիթ

Դու մեր տան սյունես ամուր, մեր տան հույսն ու ապագան

Առանց քեզ մեր տունը դատարկ է կարծես և ավերակված:

Վառվում է քեզ հետ ճրագը մեր տան ու քեզնով լցվում

                                                      տունը մեր դատարկ:

Իրիկնաժամի կիսախավարում, երբ տուն ես գալիս

Թեկուզ խավար էլ լինի մեր տանը խավարը իսկույն

                                               լույսով ես լցնում:

Թե գնում ես գնա

Թե գնում ես, ես ինչ անեմ?

Ինչպես կանգնեմ ես քո ճամփին:

Թե գնում ես այնպես գնա

Որ սրտումս վերք չմնա:

Պահիր քեզ հետ մեր հուշերը

Մեր մոռացված հին օրերը:

Պահիր քեզ հետ ու միշտ հիշիր

Սիրել եմ քեզ ու կսիրեմ քանի դեռ կամ:

Չմոռանաս դու մեր սերը,

Եթե արդեն չես մոռացել

Դու այրեցիր իմ հույսերը

Բայց հուշերս գոնե պահիր:

Ես քեզ սպասում եմ

Ես քեզ սպասում եմ, սպասում ամեն օր

Սպասում եմ հույսով, սպասում կարոտով,

Որ կգաս իմ սեր

Կգաս ու նորից դու ինձ սեր կտաս:

Կգաս ինչպես միշտ, հենց այն ժամանակ

Որ դադարում է սիրտս քեզ սպասել

Որ իմ մեջ նորից մարում է հույսը:

Կարձես զգում ես թե հոգուս խորքում

Սրտիս անկյունում թե ինչ եմ ապրում

Դու վախենում ես ինձ կորցնելուց

Բայց սիրուս համար չես էլ պայքարում:

Մեկ է սպասում եմ սպասում որ կգաս

Մի գեղեցիկ օր ինձ այցի կգաս....

Դաժան կյան

Ախ այս կյանքոմ դաժան, տխուր 

Ես չտեսա ուրախ մի օր

Ուրախ օրս թռավ անցավ

Երբ մանուկ էի, խենթ մի էակ:

Ու կարծում էի թե կյանքը այս

Ճանապարհ է ուղիղ և հարթ:

Սխալվեցի ես շատ անգամ

Բայց չփոխեց կյանքը ինձ, 

Ես մնացի նույն աղջիկը

Որ հավատաց սպասեց իզուր

Ուրախ օրվան, որ անցել էր դեռ շատ վաղուց: