Պարզապես ճիշտ մտքեր

Հիմար ժպիտով

Ծածկում եմ վերքըս -

Ներսից սև՜-սև՜ է,

Դրսից է ներկըս...

Ինքս ո՞նց դառնամ

Հեքիաթի տղան

Եվ ինձ ո՞նց ասեմ.

-Արքա՛, դու մե՜րկ ես...

Տանը լինեմ, լինեմ մայթում`
Քո ծիծաղն է դեմքիս ցայտում,
Քո ժպիտն է ամեն կողմից
Արևի պես ճառագայթում:
Ազատ զգամ, զգամ գերված,-
Միևնույնն է, սիրտըս իրեն
Միշտ զգում է ինչ-որ անտես
Որոգայթո՜ւմ, որոգայթո՜ւմ:

Նույն հին վանքն է,
Բայց այլևս սուրբ չի թվում այս վանքը:
Նույն լեզվակն է,
Բայց մի տեսակ կեղծ է հնչում այս զանգը:
Հանգը տեղը, վանկը տեղը`
Ոտանավոր է կարծես,
Նույնիսկ վաղուց անգիր գիտես,
Բայց... կորել է հուզանքը

Իմաստուն էր, բայց շատ ձգեց
Ու քաշքշեց այս պարանը,
Մոռանալով, որ պարան է -
Ճիշտ է, հաստ է, բայց գերա՞ն է:
Է՜հ, թող նույնիսկ գերա՜ն լինի,-
Միևնույն է, ո՛վ իմաստուն,
Պիտի հատվեր` թե պարան է,
Պիտի ջարդվեր` թե գերան է:

Դեռ նոր հանդիպած` մենք բաժանվեցինք,
Իրար նոր գտած` կորցըրինք իրար:
Այսպես` դանակի սրությունն են միշտ բութ մատով փորձում:
Այսպես` մտովին - անգիտակցաբար մեծ մեղք են գործում: