Պայքար`ես-ի դեմ

Այս ինչ է?չեմ հասկանում ինչ է սա?ցավ,թե հաճույք,տագնապ , թե նախազգուշացում?ընկնում եմ,թե բարձրանում,,,կարծես թե ընկնում եմ,բայց ինչպես?այս ինչ զգացում է?սպասում եմ,սպասում վերջին,բայց մի թե վերջ չկա?մի թե ես անվերջ ընկնելու եմ?ո'չ,արդեն ո'չ,խեղդվում եմ,բայց ոչ սովորական,այն նման չէ սովորական խեղդվելուն,այն հոգու խեղդումն է,ցավից,սպասելուց,ո'չ ՍՈՎՈՐԱԿԱՆԻՑ,,,,գուցե վերջ?գուցե ես միշտ այսպես էլ կմնամ,խեդված , գուցե ես նորից ընկնեմ,չեմ հասկանում,,հասկանում եմ մի բան , որ ոչինչ չեմ հասկանում,,,այս ես եմ?այո',կարծես թե,բայց ես այսպես չեմ,ես այսքան անհանգիստ չեմ եղել,,

Անտեսանելի եմ,գուզե Աստված է պատժել , բոլոր մեղքերիս համար,,չպետք է,չպետք է անեի ես այս բոլորը,ու այս բոլորը սխալներս ու մեղքերս անցնում են դիմացովս , այնքան ցավալի է,այնքան եմ զղջում,,,բայց ինչի եմ զղջում?զղջում եմ նրա համար , որ էլ Աստված չտանջի,զուտ մենակ կյանքը շարունակելու , թե իսկապես զղջում եմ,չեմ հասկանում,,ինչու են այսքան հարցեր ինձ տանջում,ինչու?ինչու,գուցե,թե...հարազտներս,ծնողներս.ընկերներս,երազանքներս,փշրվեցին մի վայրկյանում,այնպիսի զգացողություն է,թե բոլոր երազանքներս,նպատակներս,հաջողություններս լցվել են մի տարայի մեջ ու բաց թողվել `կոտրվել:

Իմ սխալներն էին,իմ սխալներն էին , որ ինձ հասցրեցին սրան,,,,բայց կարծես թե անցնում է,կարծես թե վերանում,բայց մի րոպե,այս ուր եմ?այս ինչ վայր է,,ինձ զգում եմ ինչպես կանգնած,բայց շարժվում եմ,բայց ես չեմ ուզում շարժվել ,վազում եմ ,ավելի ուժեղ սլանում եմ հանկարծ...ես թռչում եմ,ես արեցի,նետվեցի,բայց դա ես չէի,գուցե իմ երազանքներն են,գուցե իմ նպատակներն են փորձում իրականանալ,,,ստացվեց,այո',գիտես ստացվեց,,թռչում եմ ու հասնում,հասնում իրականին,երազանքին,նպատակին...

Ինչքան հետաքրքիր է,սկսում եմ հասկանալ եւ քաղել կյանքի կարեւոր կանոնները,հասկանում եմ , որ մարդը էգոիստ է,միայն նրա համար,որ փորձում է հաճոյանալ միայն նրա համար,որ վախում է,հասկանում եմ նաեւ,որ մարդկանց մեջ չկա սովորականություն,այն դեպքում,երբ ասում են , թե ես անսովոր եմ,անսովոր չեմ, ուղղակի այնքան է վերացել մարդկանց մեջ սովորական լինելը , որ անսովոր է թվում անգամ սովորականությունը,,,գնալով հասկացա նաեւ,որ սա ո'չ երազ է,ո'չ դատաստան , ո'չ էլ սխալների ուղղում,սա իմ հոգու,իմ եսի զայրույթն է,որը թեեւ սկզբից թվում էր սարսափելի,մահացու,բայց հիմա ուզումեմ երկար մնալ այսպես,հասկանալ մարդկանց,մտորել ինքս ինձ հետ,,

Մարդը ինչքան տարօրինակ երեւույթ է,,,սկսում է գոհանալ ունեցածից,հետո ավելին պահանջում,պահանջում մինչեւ բթանալը,,քիչ առաջ հաճելի էր լսել այսքան իրականությունը,իսկ հիմա..իսկ հիմա ուղղակի անհետաքրքիր է,շատ անհետաքրքիր,,ինչիս է պետք ապրել,եթե չկա տարօրինակություն,եթե չկա ոչ մի  գաղտնիք,երբ չկա ոչ մի դժգոհություն,,,Դե ինչ,իմ ես-ի հետ պայքարը կշարունակվի,կշարունակվի մինչեւ նոր հարցեր չառաջանան,իսկ նոր հարցրեր առաջանում են շատ շուտ,եւ ես դեռ կմնամ այնքան ժամանակ այսպես,մինչեւ պատասխան ստանան բոլոր հարցրերը...