Խառն եմ.....

Խառն եմ, Սիրելի՛ս...
Խառն է աշխարհը...
Ամեն բան գժվել,
Դարձել է դառը...
Չգիտեմ` ինչու՞,
Չգիտեմ ու՞մ հետ
Չգիտեմ թե ե՞րբ, ո՞ր գերեզմանում
Թաղեցի նախկին եսերս բոլոր
Ու հիմա այսպես կանգնել եմ մենակ... մերկ... խելագարված
Եվ հիմարի պես մերկությունս եմ քողարկում վերջին

Ճմրթված եսով...
Որտե՞ղ եմ, ո՞վ եմ...
Ինչու՞ եմ ապրում...
Քանի՞ անգամ եմ այսպես մեռնելու...
Մերկ, ու խելագար`
Աշխարհի նման:
Խառն եմ, Սիրելիս...
Նույնիսկ սիրելի՛ս...
Ամառս ասես գարուն է դարձել...
Իսկ գարուններս կորել են, չկա՛ն...
Ասես սպանել եմ...
Գուցե սպանե՞լ եմ, չգիտեմ... չկամ...
Բուք է ամենուր,
Ամենուր ավեր, փոթորիկ, աղմուկ,

Վե՞րջ...
Այսքա՞նն էր, հա՞
Իսկ դու՞
Չե՞ս թափի մի կաթիլ արցունք
Մեր չծնվելիք փոքրիկի վրա...
Գժվում եմ գուցե...
Կամ էլ էլ չկա՞մ...
Խնդրու՛մ եմ, արի,
Գտիր ինձ իմ մեջ...
Հանիր քաոսից իմ միայնության:
Հանիր ու թույլ տուր աչքերիդ նայել առանց ամոթի
Թույլ տուր ձեռքերիս
Ձուլվել քո մարմնի ամեն մի կետին...
Խառն եմ, Սիրելի՛ս...
Նույնիսկ գժվելիս...