Երիտասարդ ընկերները (Մաս 10)

THE END

Մաս 10

Հեղինակ

Անցավ ևս 3 օր արդեն շատ քիչ ժամանակ էր մնացել նրան ուղևորությանը:Միասին հավաքվել էին ու գնացել էին արդեն տոմսերի ետևից:

Աշոտի կողմից

-Ավելի լավ է գիշերը գնանք

-Չէ, ապահով չէ գիշերը,-Անուշը հակաճառեց

-ուզումես իմանաս ցերեկնել ապահով չէ,

-ես ավելի հանգսիտ կլինեմ,

Որոշեցինք կեսօրին գնալ.. Մնաց 3 օր բոլորս սպասում էինք այդ օրվան: Ինչքան դանդաղ էր ժամանակը գնում: Ես արդեն հավաքել էի բոլոր իրերս նույնիսկ հասցրել էի օգնել տղաներին իրենց իրերնել հավաքել,,, Ամենինչ պատրաստ էր մնում էր գար սպասված օրը:

Մարիաի կողմից

-Գոռը ուր կորավ?

-Չգիտեմ հեռախոսով էր խոսում ,-Արմենը պատասխանեց

-Գոոոոռ

-Հա

-Ուր էիր

-էն կողմում

-Էտ ում հետ էիր խոսում?

-Մար լավ եկեք գնանք տուն էլի

-Գոռ , ում հետ էիր խոսում?

-ընկերուհուս որ ասեմ կհավատաս

-լավ ,մի ասա

Գնացինք տներով: Հայրս եկավ

-Մար, խոսելու բան ունեմ

-Հա պապ ջան

-Մար չեմ ուզում որ գնաս

-Պապ արդեն տոմսերը վերցրել ենք

-Անհանգիստ եմ չեմ ուզում

Գրկեցիո ւ ասացի

-Պապ ամենինչ լավ կլինի,, կգնամ ու կգամ

-Խոստացի որ լավ կնայես քեզ

-Խոստանում եմ,-ժպտալով ասացի

-դու իմ միակ աղջիկնես ես քեզ ինձնից շատ եմ սիրում այս աշխարհում դու ես միայ ն իմ համար կարևոր

-Գիտեմ, պապ, ու դա փոխադարձա

Չգիտեմ երբ սենյակ գնացի աչքերիցս երջանկության արցունքներ ընկան գետնին,,  Նստեցի մահճակալիս ու քուն մտա միանգամից .

Հեղինակ

Անցավ ևս 2 օր : Արդեն այդ սպասելի օրն էր: Թռիչքի ժամին մնացել էր շատ քիչ:

Տղաների կողմից

Քանի ժամ է արդեն մեքենայում աղջիկներին ենք սպասում իսկ նրանք չկան:

Մեկել ահան, երևացին: Փառքտ շատ

-Չենք ուշացել չէ

-Ինչեք ասում չէ, մի բան էլ շուտ եք եկել

-Լավա դե ,-ծիծաղացինք ու շարժվեցինք օդանավակայան:

Հասնելուն պես, իրերը տարանք տեղավորեցինք , սպասեցինք մեզ էլ կանչեն նստելու ինքնաթիռ:

Աղջիկների կողմից

Ծնողները, ընկերները եկել  էին հրաժեշտ տալու:

-Լավ վերջացրեց , խի եք լացում , վերջին անգամ չեք տեսնում, ետ եք դեռ գալու,-տղաները կողքից բղավեցին ծիծաղելով

Բոլորնի ամուր գրկելուց հետո գնացինք ինքնաթիռի մոտ:

Այնպես էր նստատեղերը վերցրած որ միասին լինեինք ,,: Զույգերով իրար կողք.:

Լիլիի կողմից

-Լավա տեղտ?

-հա արևս, - Արմենի հետ էի խոսում

-էրեխեք լավ եք?,-շրջվելով ասացի ընկերներիս

-Հա, վերջապես եկավ էս պահը

-Արմ , շատ եմ սիրում քեզ

-Լիլ ես էլ քեզ. Դու դեռ սպասի տես ինչ էր ենք անելու , ինչքան ենք ուրախանալու,:

Եկեք նկարվենք : Բոլորով նայեցինք տեսախցիկին ու նկարվեցինք: Դա լավագույն նկարն էր իմ նկարներից:

Անուշի կողմից

-Աշ տեսար պապաին? Ոնց մեզ հրաժեշտ տվեց ինձ ու քեզ ?

-Հա ոնց չտեսա,,

-Ննեց ուրախ եմ մեր համար

-Ես էլ,,

Մարիաի կողմից

-Գոռ նենց անհանգիստ եմ

-խի?

-չգիտեմ, 

-Վախում ես?

_չգիտեմ ,սիրտս վատ բան է կանխագուշակում:

-Լիիիիլ

-Ջան

- տեսախցիկից  գնա վերջում տեղ կա նկարը հանի ուզում եմ օրագրումես փակցնեմ

-Դրա ժամանակնա ?

-Հիմմա եմ ուզում

-Լավ

-Գոռ, միշտ կողքիս կլինես?

-ԻՀարկե,իսկ դու իմ

-ԵԹԵ ողջ լինեմ ուրեմն միշտ քո կողքին կլինեմ

-Դու միշտ ողջ կլինես

-Վերցրա Մար

-Մերսի

ՆԿարը դեռ չփակցրեցի ձեռքումս ուղղակի բռնել էի ու հիանում էի մեզանով:

Հեղինակ

Ինքնաթիռը բարձրացավ օդ . ամենինչ շատ լավ էր: Մեր հերոսները միամիանց հետ զրուցելով ժամանակն էին անցկացնում: Եկավ մի պահ ,երբ բոլորը քնել էին,բացի Մարիաից:Մարիան նայում էր հերթով բոլորին և չգիտես թե ինչու ժպտալով լաց լինում: Զանգեց Հորը

Մարիաի կողմից

-Պապ ,ինքնաթիռում ենք դեռ կապ կա ուզում եմ ասել որ քեզ շատ եմ սիրում ինչ էլ լինի

-Բան էլ չի լինի,, ես էլ քեզ երբ տեղ հասնես զանգի,

Ուզում էի շարունակեի կապն ընդատվեց: ՄԻ փոքր ինքնթիռը իջավ ներքև: ԻՆչ հասանք? Չէ դեռ կա, սա ինչ էր:

Անցավ եևս մի քանի րոպե ու ավելի ուժեղ կրկնվեց: 

-Գոռ ,Գոռ

-Ինչ?

-Զգում ես?

-ԻՆչը? Մար բան է չկա քնի

Եկավ աշախատողը բոլորտ լավ տեղավորվեք մի փոքր խնդիր կա ինքնաթիռի հետ

-տես, ես զգում էի

Հեղինակ

Փորձում էին այնպես անել ,որ ոչինչ չնկատվեր ,բայց ամեն ինչ ուժեղացավ բոլոր սեղանին դրված իրերը ընկան գետնին. 

-Բոլերը զբաղեցնեն տեղերը ոչ մեկ չշարժվեցի ,ամենինինչ լավ կլինի

Բոլորը վախեցել էին: Չգիտեին ինչ անեին: Բացի Գոռից և Մարիաից  մյուս հերոսները քնած էին կարխես թե ոչինչ չէին էլ նկատել:

Գնալով ուժեղացավ շարժը ու գիտեք ինչ? Ահավոր էր.. Ինքնաթիռը միանգամից իջավ ներքև: Այնքան արաջ որ մյուս ուղևորների շունչև այդ արագությունցի կանգ առավ:

Մարիան նայեց Գոռին Գոռը Մարիաին,: Մարիան Համբուրեց Գոռին ու ասաց

-Ես Սիրում եմ քեզ,

Ասելուց 1 վարկյան հետո ինքնաթիռը լռիվ ավերված գետնին էր:

Մահացածները շատ էին ,ողջ էին մնացե ընդհամենը մի քանի հոգի:

Որի մեջ չկար ոչ Արմենը,ոչ Աշոտը,Ոչ Լիլին.Ոչ Անուշը:

Գտան նաև Մարիաի դին, Ձեռքի բռի մեջ նկար ,իրենց նկարը ,ամուր բռնել էր Մարիան մինչև վերջին շունչը:

Գոռը?Գոռի սիրտը դեռ զարկում էր:Շտապ օգնությունը տեղ հասավ տարան մոտակա հիվանդանոց:

-Գոռը աչքերը բացեց

-Ուր է ?

-Մի խոսիր չի կարելի

-Մարիան?

-Բոլորը մահացել են ,դու Աստծու շնորհիվ ողջ ես մնացել

-Ես,ես ….

Միանգամից սիրտը կանգ առավ կարծես երբև չէր էլ աշխատել:

Ողբերգալից օր էր: Այդքան սպասված օրը այսպիսի ավարտ ունեցավ :

Ընկերները, ծնողները մի քանի տարում դժվարությամբ համակերպվեցին այն փաստի հետ ,որ նրանք այլևս չկան:

ՄԵՐ ԸՆԿԵՐՆԵՐԸ ՄԱՀԱՑԱՆ ԺՊԻՏՈՎ,ՔԱՆԻ-ՈՐ ՆՐԱՆՔ ՄԻԱՍԻՆ ԷԻՆ : ՆՐԱՆՑ ԴԻԵՐԸ ԹԱՂԵՑԻՆ ԿՈՂՔ-ԿՈՂՔԻ, ՆՐԱՆՑ ՄԱՀԸ ԳՐԵՑԻՆ ԲՈԼՈՐ ԹԵՐԹԵՐՈՒՄ,ՍՈՑ ՑԱՆՑԵՐՈՒՄ: ԳԻՏԵՔ ԻՆՉՊԵՍ ՎԵՐՆԱԳՐԵՑԻՆ ՆՐԱՆՑ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆԸ?

                      ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ ԸՆԿԵՐՆԵՐԸ  

ԱՀա այսպիսի վերջ էի մտածել այս պատմության համար, պետք է լիներ մի քանի մաս ավել,բայց որոշեցի կարճացնեմ: Հուսով եմ Ձեզ դուր եկավ ամբողջ: ՈՒԶում եմ որ մեկնաբոնւթյունում գրեք ինչ եք մտածում ամբողջ պատմության մասին: ու ինչը Ձեզ դուր չեկավ որ մյուս անգամ եթե լինի դա չլինի, կամ ինչ ավելացնեմ իմ պատմությունների մեջ: Շնորհակալ եմ սպասումե մ մեկնաբանություններին..Սիրով`Մաշից