Ֆրանսուա դը Լառոշֆուկոն Մարկանց և կենդանիների նմանության մասին

Մարդիկ էլ կենդանիների պեսլինում են տարբեր տեսակների, և մարդիկ էլ, իրար հետ համեմատած, լինումեն տարբեր, ինչպես տարբեր են կենդանիները՝ միմյանց հետ համեմատելով: Եվ մարդկանց քանի՜սն են, որ ապրում են անմեղների կյանքի ու արյան հաշվին:

 Մի մասը նման է վագրի՝ միշտ կատաղի և միշտ դաժան

Մյուսներն էլ նման են առյուծի՝ արտաքուստ մեծահոգի են

Մի մասն էլ արջի նման է բռի ու անկուշտ, ոմանք էլ գայլի ման են՝ գիշատիչ ու անգութ: Ոմանք էլ ապրում են աղվեսի նման խորամանկությամբ և խաբելը դարձրել են արհեստ:

Սիրամարգեր կան, որ գեղեցիկ են, բայց տհաճ ձայն ունեն և իրենց չորս-բոլորը փչացնում են: Որքա՜ն թութակներ կան. որոնք անդադար խոսում են և իրենց ասածից բան չեն հասկանում: 

Իժեր կան. որոնց լեզուն թունավոր է, բայց մնացած ամեն ինչը օգտակար է:

Որքա՜ն ձիեր կան, որոնք օգտակար աշխատանք են կատարում, բայց մնում են լքված, երբ այլևս պիտանի չեն, Խոզեր, որոնք կեղտի ու գարշանքի մեջ քեֆ են անում:

Որքա՜ն չվող թռչուններ կան, որոնք մի աշխարհից մյուսն են թռչում. այդքան վտանգների ենթարկվում, որպեսզի ապրելու հնար գտնեն: Ծույլ ու դատարկապորտ որքա՜ն բոռեր կան, որոնք կարողանում են մեղուների հաշվին ապրել:

Որքա՜ն կոկորդիլոսներ, որոնք ձևացնում են, թե լալիս են, որպեսզի խժռեն նրանց, ովքեր խաբվելու են այդ արցունքներին :

Բոլոր այդ որակները կան նաև մարդու մեջ, և նա իր նմանների հանդեպ իրեն պահում է այնպես, ինչպես վերը թվարկված անասուններն են իրար հանդեպ պահում: