Քոփիփեսթցիների արկածները Բրազիլիայում

Աշխարհի խաղերին ընդառաջ և ես Վարդանը որոշեցինք հեքիաթ գրել:Այս անգամ քոփիփեսթցիները արկածներ են որոնում Բրազիլիայում:Շնորհակալություն համահեղինակ Վարդանին:Դե ինչ...հաճելի ընթերցում

-Օլե, օլե, օլե, օլե-ննջասենյակի դռները ծեծելով քոփիով մեկ շրջում էին մեր փուտբոլասերները

-վաայյ,մի քիչ կամած,-աչքերը ճպճպեցնելով,զայրացած ասաց Աննան

-Հո քնած չէիք?,-Կարո

-Չէէէ Կար ջան, առավոտ ժամը 6-ին ով ա քնած լինում, որ մենք քնենք,-ձայնը աստիճանաբար բարձրացնելով զայրացավ Վարդանը

-Վայ,ինչ քնելու ժամանակ եք գտել,աշխարհի խաղերն ա սկսում,ու մենք պիտի ներկա գտնվենք եդ խաղերին,-Սիրուշ

-Հա,..հետաքրքիր ա,ոնց եք պատրաստվում գնաք ու ում փողերով,-Անի

-Ծանոթ ունեմ,մարդու օրգան բան ա առնում...մտածում եմ ես Լիանը մեր ինչին ա պետք?,-ասաց Ելենը

-փախիի..Ելլեենն..Փախի,-ասացին բոլորը Լիանի կատաղությունից կարմրած դեմքը տեսնելով

 -Իսկ եթե լուրջ...գնում ենք Բրազիլիա երեխեքք

-Մեծ հաճույքով ես կգամ ձեր հետ, բայց այստեղ մի հատ փոքր բան հաշվի չէիք առել ,- քնաթաթախ ասեց Վարդանը,- տոմսերը ով ա տալու?

-Ես 2 հատ ունեմ, Կոկա-կոլայով շահել եմ,-հրեշտակի դեմքով ասեց Նելլին:

-Բա մնացածը,- Լիկա

-Ժողովուրդ, մի հատ սպասեք ես բան ասեմ հա,- լռությունը խախտեց Քնարը,-եկեք բանկ թալանենք:

Ու բոլորը սկսեցին գոռգռալ Քնարի վրա...

-Ես լավ տարբերակ ունեմ,-հեռու անկյունում նստած ասեց Աննան,- մեր կողքը բնակվում ա մի ծերունի, շատ վատ մարդ ա, բայց շատ փող ունի, մտնում ենք տուն ու գողանում ենք, հն?

-Ու ոնց ենք անելու էտ? ես վախենում եմ,-ասաց Լիանը:

-Երբ Երկիրը եւ Մարսը կդասավորվեն մի գծի վրա, ու այդ գիշեր կլինի լիալուսին, խավարի դռները կբացվեն, ընդհամեն մեկ ժամվա մեջ արված չարությունները չեն բացահայտվի, սակայն մեղքի բաժինը էլ ավելի մեծ կլինի, եւ դա կներվի ուղիղ մեկ տարի անց, երբ կլինի արևի խավարում: Այդ ժամ կբացվեն երկնքի դռները ու...

-Վարդան մի հատ երևակայությունդ թող ու անցի ռեալ կյանք,-խոսքը կտրեց Կարոն:

-Շատ անշնորհք երեխա դուրս եկար,-նեղացած տեսք ընդունեց Վարդանը

-Լավ..հիմա տեսեք ինչ ենք անում...հա էլի ինչ ենք անում?..բերեք քեչոբուսը ծախենք,-Արև

-Ոչ մի դեպքում...քեչոբուսիս կպնող չլինի,-միանգամից պաշտպանվեց Լիանը

-Օօօօ..ինչու չի կարող փողը հենց այնպես երկնքից ընկնել,-դուրս նայելով ասաց Վարդը և հենց այդ պահին մի բան ընկավ գետնին

-Աչքիս լավ էլ կարող ա,-ասաց Կարոն ու վազեց դուրս:Մնացածը հետևեցին նրան:Իրոք փողերով լի կապոց էր: 

-Օօօօ,երկնային ուժեր,դուք մեզ լսեցիք,-ասաց Ելենը,-բայց ինձ թվում ա զոհաբերություն կուզեն ես փողերի փոխարեն...Լիանին չզոհաբերենք երեխեք?,-ասեց ու փախավ..Լիանը հասավ Ելենին ու.....լավ աղջիկ էր Ելենը..ափսոս

Ու այսպես մենք հասանք օդանավակայան: Մինչ ինքնաթիռի ժամանելը անցնում էինք անհրաժեշտ կետերը, մեկ էլ հոպ, տրիվոգա ա միացե: Դու մի ասա, Քնարը որոշել ա Բրազիլիա տանի մի տոպրակ ավելուկ, իսկ անվատնգությունը իմացել ա թմրանյութ ա: Պետք էր արագ գործել, մեր Քնարին ազատել ոստիկանների ձեռքից: Գործի անցավ Կարոն, սակայն կերպարանափոխվեց` դառնալով իրա սիրաց Շերլոկը: Շատ չխորանանք, մենակ ասեմ մի բան. խեղճ ոստիկանները ազատվեցին աշխատանքից, իսկ Քնարը իրա ավելուկը թողեց օդանավակայանում ու նստանք ինքնաթիռ: Արդեն մեկ ժամ էր օդում էինք, երբ օդաչուն բացեց կաբինայի դուռն ու քանի որ Վարդանը երազում էր օդաչու դառնալ, արագ մուտք գործեց այդտեղ: Դե բռնվեք: Օդանավը գտնվում էր քոփիի երևակայողի ձեռքում: Ինթնաթիռում ինչ հնարավոր էր բացվեց, ինչ հնարավոր էր միացավ կամ անջատվեց, որքան հնարավոր էր տատանվեց, և վերջապես Կարոն չդիմանալով մոտեցավ նրան:

-Վարդան ջան, կլինի թողնես օդաչուն շարունակի ճանապարհը?

Վարդանն էլ վերջնականապես նեղացավ Կարոյից ու գնաց հեռու....Բարեբախտաբար ինքնաթիռը 12 ժամ թռիչքից հետո հանգիստ վայէջք կատարեց: Գիշեր էր, բոլորը քնած էին բացի մեկից.....

-Օլեեեեեեեեեե, օլե օլե օլեեեեե, հասանննննք,- բոլորին արթնացրեց Անին:

Մենք մտածեցինք թե նա գժվել է, որտև մինչև էտ շատ  ամաչկոտ աղջկա տպավորություն էր թողնում, բայց արի ու տես առաջի տպավորությունները իրական չէին: Դեռ Բրազիլիա չհասած, մենք արդեն գրանցվել էինք նրանց սև ցուցակում, տարօրինակ վարքի համար...Բայց էտ մեզ չխանգարեց մուտք գործել Բրազիլիա: Ահա և գիշերային  լռությունը խախտելով մտանք Բրազիլիայի օդանավակայաններից մեկը:

Երբ հասանք, սկսեցինք ճամպրուկները ստուգել:

-Երեխեք, որ պայուսակի մեջ ա փողերը-հարցրեց Սոնան

-Են պայուսակում,որի մեջ Քնարը ավելուկ էր դրել,-ասաց Մաշը

-Են պայուսակում,որի մեջ Քնարը ավելուկ էր դրել,-անցավ բերանից բերան

-Բայց մի րոպե...ոնց թե են պայուսակում,որի մեջ Քնարը ավելուկ էր դրել,-ախր Քնարը եդ պայուսակը թողեց օդանավակայանում,-ասաց Քնարը ուշքի գալով

-Որ ասեցի Լիանին զոհաբերենք...չեք լսում էլի,հիմա երկնային ուժերը բարկացել են,դրա համար էլ փողերը հետ են վերցրել,-Ելեն

-Ելեն նեռվայնացրիր քո երկնայի ուժերով, սուս մի բան մտածենք..

-Իսկ իմ 2 տոմսը դեռ ինձ մոոտտ էէ,-լռությունը խախտեց Նելլին,իր շահած երկու տոմսը հանելով գրպանից

-Հա դե ֆսյո...մեկը քեզ,մեկը ինձ,-ասաց Վարդանը

-Եդ խի քեզ..հազիվ ինձ,-ասաց Անին

-Բա հիշի ովքեր են ես հեքիաթը գրել,-Վարդան

-Բա հիշի ով ա իրա ընկերուհին,-Անի

-Բայց մի հատ հիշեք ով ա ձեր մոդեռատորը..աչքիս ուզում եք ես պոստը փակեմ,ի,-մեջ ընկավ Կարոն

-Աաաաա..ֆուտբոլ ա էլի եղածը..22 հիմար վազում են մի գնդակի հետևից,-դժգոհեց Աննան

-Բոլորդ լռեք ու որոշեք որտեղ ենք մնալու,ինչ ենք անելու..ոչ կարանք խաղի գնանք, ոչ հետ վերադառնանք, ոչ էլ մնալու տեղ ունենք,-ասաց եսիմ ով

-Ոչ էլ Նեյմարիս կտենամ:Չ,-ասաց Անին,արժանանալով բոլորի զայրացած հայացքին

-Իսկ եթե նստենք սամալյոտ ու էլի հետ գնանք փողերը բերենք?,-զարմացած հարցրեց Լիանը:

-Նախ առաջինը` նախ և առաջ, երկրորդը ոնց ես պատկերացնում մեզ ով ա հետ տանելու, առավել ևս որ սև ցուցակում ենք ընգել արդեն,-ասեց Քնարը:

-Ձեզանից երևի քչերը գիտեն, բայց Քնարը ունի մի լավ կարողություն: Ինքը կարում ա տեսնի ապագան, ես իրան Վանգա եմ ասում,-նայելով նրա դեմքին ասեց Վարդանը:

-Դե....ես?.....դե....հա....կա տենց  բան...

-Բա ում ես սպասում, տես հետո ինչ ա լինելու ինչ անենք? Հատկապես որ դու ես մեղավորը,-ասաց Նելլին:

-Սպասեք, հիմա,-ասեց Քնարն ու սկսեց աչքերը փակել: Մի քանի րոպեից նա բացեց աչքերն ու ասեց.

-Ես տեսնում եմ որ շուտով այստեղ է ժամանելու Մեսին, ում միջոցով մենք դուրս ենք գալու օդանավակայանից, ու նրա շնորհիվ ապրելու ենք ամենաթանկանոց հյուրանոցում: Ուղղակի մի բան, նա տեղ կհասնի 8 ժամից:

-Մենք կսպասենք,-նստելով մոտակա նստարանին ասեց Անին: Սակայն ամեն ինչ այդքան էլ հեշտ չէր: Մեզ մոտիկացավ անվտանգության աշխատակիցը ով խնդրեց դուրս գալ օդանավակայանից, քանի որ երկար ժամանակ է այստեղ ենք.

-Հասկանում եք պարոն, մենք կորցրել ենք մեր փողերը ու շուտով Մեսին կգա ու ամեն ինչ տեղը կնգնի,-ասեց Կարոն:

Անվտանգության աշխատակիցը մի պահ լռեց, ապա ևս մի քանի հոգու հետ մեզ աղմուկով ու հրելով դուրս հանեց օդանավակայանից:

-Մենք կբողոքենք ի,-տխուր ասեց Լիանը:

Դե, ողջույն Բրազիլիա: Բայց չէինք կարող պատկերացնել, որ առաջին անգամ Բրազիլիայում կլինեինք առանց փողի` մուրացկանի կարգավիճակով: 8 ժամ սպասել ֆուտբոլիստին հնարավոր էր, բայց մեզ այդ դեպքում չէին թողնի մոտիկանալ նրան...Ու հիմա չգիտեինք թե ինչ պետք է անեինք, որտեղից ճարեինք մեզ պետքական գումարը: Բոլորս սոված էինք: Վարդանն ու Քնարը սովից սկսան իրար ուտել, մի վիճվել էր որ վիճվում էին...հետո կարծես կշտացան, ու լռեցին: Բայց մենք դեռ սոված էինք:Մոտակայքում կար ուտելիքների խանութ: Մենք պետք է շեղեինք վաճառողուհուն, իսկ Կարոն խանութից մի քանի ուտելիք գողանար...Ու ահա մտանք խանութ.

-Բարև ձեզ, ձեզ բորդո գույնի ներկ պետք ա,-խելո խելոք հարցրեց Աննան վաճառողուհուն: 

-Ոչ, պետք չի:

-Իսկ կանաչ?,-հարցրեց Մաշը:

-Չէ:

-Կարմիր?,-հարցրեց Նելլին:

-Ասեցի ոչ:

-Իսկ ինչու? չէ որ կյանքն այնքան մռայլ է, որ կարելի է վերցնել այդ գույներն ու գունավորել մեր կյանքը, չէ որ այդ...

-Լռիր Վարդան,իհարկե եթե չես ուզում տանեն մեզ գժանոց,--երևակայողի խոսքն ընդհատեց Կարոն:

Վարդանը կրկին նեղացավ նրանից: Բայց մենք ոնց որ պայմանավորվել էինք, Կարոն պտի գողանար...

-Կարո? էս դու ստեղ ես?,-հարցրեց Սոնան:

-Հա, ուտելիքը շպրտել եմ պատուհանից դուրս, եկեք գնացինք: հնարավոր է չկարողանայինք նրան մոտենալ, առավել ևս օգնություն ստանայինք:

 Անիմաստ էր հույս դնել միայն Քնարիկի գերբնական հատկությունների վրա: Գրեթե մի ամբողջ օր թափառելով Բրազիլիայի փողոցնեով, մենք ոչ մի Մեսիի էլ չհանդիպեցինք: Արդեն մարդկանց հոծ բազմությունը շտապում էր մարզադահլիճ, դիտելու աշխարհի առաջնության բացումը և առաջին ֆուտբոլային հանդիպումը` Բրազիլիա-Խորվաթիա: 

-Իսկ եթե արանքը ճղենք մտնենք?

-էէէէէէէէէէ...թե ինձ 100 տարի շատ պետք էր ձեր ֆուտբոլը...ես գնացի,-ասաց Աննան ու գնաց

-Է ինքը իրա գլխի ճարը մեզնից լավ կտենա,-Մարիամ

-Էէէէէէէէ,-Անին կատաղեց,-ուրեմն ես`Անիս,գամ հասնեմ Բրազիլիա ու Նեյմարին չտենամ? չլսված բան ա..եկեք իմ ետևից

Բոլորս զարմացած նայեցինք Անիին, փաստորեն իրոք շատ լաչառն ա մեր Անին, մանավանդ,որ ջղայնանում ա: Մենք ստիպված հետևեցինք Անիին: 

-Իրար ձեռ բռնեք, չկորեք,-ասաց Անին ու մեզ չխլեց ամբոխի մեջ..շախմատի ձի դարձած դուրս եկանք և հայտնվեցինք անվտանգության աշխատակիցների մոտ: 

-Երեխեք սրանք մեկա հայերեն չեն հասկանում, մի բան մտածեք, մի ձև արեք շեղենք ու արանքը ճղենք,-Մաշ

-Սրանք հայերեն հասկանում են աղջիկ ջան,-ասաց աշխատողը և բոլորիս զարմացած հայացքները կանգ առան նրա վրա

-Հայ ես?,-Կարո

-Հայ եմ

-Կայֆ ա չէ?,-ծիծաղելով ասաց Վարդանը

-Վաարրդդաաաաաաանննննննն,-Կարո

-Բա մեզ չես թողի անցնենք ձաձա ջան?,-աչքերը կլորացնելով հարցրեց Սոնան

-Կներեք երեխեք ջան չեմ կարա

Կարոն սկսեց բանակցել աշխատակցի հետ,երբ լսեցինք Անիի գոռոցը.

-Նեյմար,Նեյմար,-ասաց ու վազեց:Բոլորը վազեցին Անիի հետևից,այդ թվում`մենք: Անին գրեթե հայտվել էր խաղադաշտում, երբ աշխատակիցները բառից բուն իմաստով մեզ դուրս շպրտեցին:

Բոլորս լրիվ հուսահատված,սոված,ջղայնացած նստած էինք փողոցում: Ոչ ոք չէր համարձակվում խոսել,երբ նկատեցինք Աննաին:

-Հիմա ձեզ մի բան եմ ասում,բայց ծեծել-մեծել չկա:Բան ա..տենց գնում էի..հա...տենց հիշեցի.ըը...դե...եդ...փողերը..դե...իմ մոտ ա...օդանավ նստելիս վերցրել էի..բանա..բայց ես մոռացել էի..ազնիվ խոսք:

-Ինչ ասացիիր?????

ու ըտեղ մենք էլ,Աննան էլ հասկացանք,թե ինչքան արագ վազորդ ա ինքը..բայց մեկա հասանք...դե հիմա իրա հետ համարյա ամեն ինչ նոռմալ ա,դուք մի անհանգստացեք..ընդամենը մի քանի կոտրվածք ու վերջ :)

                                               միգուցե շարունակելի...