Լավագույն ֆիլմերից

Անչափ հուզիչ կատակերգություն, կարծում եմ շատերս տեսել ենք, իսկ ովքեր որ չեն տեսել անպայման նայեք: Ֆիլմում ընտրված է ամենահուզիչ թեման և վերածված է կատակերգության: Ֆիլմը սովորեցնում է գնահատել կյանքը և այն անթիվ ժամերը, որոնք Աստված մեզ տվել է, երջանիկ ու առողջ մարդկանց:

 Կարդալուց առաջ միացրեք երգը

Երկու եչիտասարդներ Մարտինն ու Ռուդին հայտնվում են հիվանդանոցի նույն սենյակում և իմանում են, թր երկուսն էլ մահացու հիվանդ են և իրենց միայն մի քանի օր է մնացել ապրելու: Նրանք զրույցի են բռնվում և հանկարծ պատին կախված խաչն ընկնում է պահարանի վրա և պահարանի դուռը բացվում է: Նրանք տեսնում են այնտեղ դրված տեկիլայի շիշը և առանց երկար բարակ մտածելու վերցնում այն ու սկսում խմել:

 Խոսակցության ժամանակ պարզվում է, որ Ռուդին երբեք ծով չի տեսել, իսկ Մարտինն ասում է, որ երբ մեռնեն երկնքում բոլորը ծովի մասին են խոսելու, իսկ նա դատարկ մարդ կթվա: Եվ որպեսզի Ռուդին  երկնքում խոսելու թեմա ունենա, նրանք փախչում են հիվանդանոցից և ուղևորվում դեպի ծով... Հենց այստեղից էլ սկսվում են նրանց մի քանի օր տևած արկածները: 

Նրանք միասին թալանում են բանկը, փախչում են ոստիկաններից, հայտնվում հեռուստացույցում, փորձում են զուր չվատնել իրենց մնացած թանկագին ժամերը և գերագույն հաճույք ստանալ մեռնելուց առաջ: Նրանք կատարում են իրենց երազանքները:

Հենց մի կում տեկիլայով է սկսվում նոր ընկերների արկածները դեպի իրենց երազանքների իրականացում,  և դրանով էլ ավարտվում է: Բայց նրանք միասին ավելի շատ բանի միջով անցան, քան իրենց մանկության ընկերների հետ: Նրանց համար տեկիլան դառնում է այն բանի խորհրդանիշը, որ կյանքը չպետք է լինի միապաղաղ, եթե նույնիսկ քեզ մի քանի օր է մնացել, կյանքը պետք է լի լինի տպավորություններով:

 Վերջապես նրանք հասնում են ծով , ափին նստում են և նորից տեկիլա խմում և հենց այդտեղ էլ Մարտինը մահանում է, իսկ Ռուդին մնում է նստած և շարունակում է նայել ծովին...

Ռեժիսյորը Մարտին Բրեստն է, որի պատվին էլ գլղավոր հերոսը կրում է այդ անունը: 1997 թվականին ֆիլմը արժանացել է բազմաթիվ մրցանակների տարբեր մրցույթներում: Ֆիլմն իր  անվանումը ստացել է Բոբ Դիլանի համանուն երգից, որը ֆիլմի վերջում հնչում է գերմանական Սելիգ խմբի կատարմամբ: