Ես չգիտեի որ քամիներն այդքան ուժեղ են լինում

Ձմեռ: Նոյեմբեր ամիս:Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետություն:Հիվանդանոցում մահճակալին պառկած է սափրած գլխով 5 ամյա տղա`Դանիելը,նրա կողքին նստած է 30-ին մոտ բարձրահասակ նիհար ու սևահեր կին`տղայի մայրը:

Երեխա – Մամ,ուզում եմ հայրիկին տեսնեմ,նա ե՞րբ կգա։

Մայր- Շուտով կգա,տղաս նա արդեն օդանավակայանում է,-ասաց Անին թեթևակի ժպտալով:

Երեխայի դեմքը գունատ էր,աչքերը ներս ընկած:Անին  շոյեց տղայի գլուխը,համբուրեց ու դուրս եկավ հիվանդասենյակից:Միջանցքում նստարանին գլուխը կախ նստած էր 60- ին մոտ սպիտակահեր գեղեցկադեմ մի կին:Նկատելով Անիին վեր կացավ։

Տարեց կին – հըն ինչպե՞ս է։

Անի- նոր հաբեր ընդունեց,Արսենին է ուզում տեսնել,անընդհատ նրա մասին է հարցնում:

Տարեց կին- Իսկ բժիշկներն ի՞նչ ասացին

Անի-Դե նրանք սպասում են մինչև վճարենք,նոր սկսեն վիրահատությունը:

Այդ պահին զանգում է Անիի բջջայինը:

- Մամ,Արսենն է,-ասաց Անին պատասխանելով զանգին:

Ռուսաստանի Դաշնություն:Դոմոդեդովո օդանվակայան:Հեռախոսով խոսում է 35 ամյա,շեկ կարճ մազերով ,թեթևակի այտամորուսով նիհար մի տղամարդ ` Արսենը:

Արսեն – Ան հենց նոր գումարը ուղարկեցի,1 ժամից կարող եք ստանալ:

– Փառք Աստծո սիրելիս,ասաց Անին ու պտտվեց դեպի տարեց կինն ու ասաց.

-Ուղարկել է:

ՌԴ:Արսեն –Երեխան ինչպե՞ս է։

Անի – Ես ու մայրդ հիվանդանոցում ենք, լավ է,անընդհատ քեզնից է հարցնում,ուզում է մինչև վիրահատությունը քեզ տեսնել:

Արսենի աչքերը արցունքոտվում են,սրբում է:

Արսեն-Ասա,նրան,որ հայրիկը գալիս է,ես կհասնեմ մինչև վիրահատությունը,հիմա տոմս եմ վերցնում:

- Լավ սիրելիս,լավ, զգույշ կլինես:

Տարեց կին –Խեղճ տղաս,հիմա ինչ վիճակում է:

Անին գրկում է սկսեսրոջը:

Օդանավակայան:Արսենը կանգնած է տոմսարկղի մոտ:

Վաճառողուհի – Ոչ ցավում եմ ,թռիչքը 15 րոպեից է ազատ տեղ չկա,մյուս թռիչքը 6 ժամից է,եթե կցանկանաք…

Արսեն – Ախր հասկանում եք, ես պետք է նրան տեսնեմ մինչ վիրահատությունը,նա քաղցքեղ ունի …,-ասում է խոսքը կիսատ է թողնում:

Վաճառողուհի- ցավում եմ ,բայց ոչինչ անել չեմ կարող,ներեցեք:

Արսենը դանդաղ հեռացավ տոմսարկղից:Այդ պահին ռեգիստրացիոն կետից օդանվակայանի 2 աշխատակիցներ դուրս բերեցին 70-ին մոտ մի կնոջ,նրանց մոտեցավ բժշկուհին:Արսենը նստած էր նստարանին,լսելով աղմուկը շրջվում է դեպի տարեց կնոջ կողմը:

Բուժքույր – Ի՞նչ է պատահել։

Աշխատակից 1 – Նա աղմուկ է բարձրացրել ինքնաթիռում,ասել է,որ վախենում է,որ այդ ինքնաթիռով չի թռչի:

Աշխատակից 2 –Բղավել է,որ իրեն իջեցնեն ինքնաթիռից:

Բժշկուհին շրջվում է դեպի տարեց կինը:Կինը շնչահեղձ էր լինում,նրան ջուր է տալիս:Արսենը արագ վազում է ադմինիստրացիա.

-Խնդրում եմ,թույլ տվեք գնել այն կնոջ ավիատոմսը։

Աշխատակից – Սպասեք հիմա ճշտեմ արդյո՞ք հնարավոր է:

Աշխատակիցը զանգում է:Արսենի դեմքին թեթև ժպիտ հայտնվեց:

Աշխատակից –Այո,վճարեք,միայն թե արագացրեք:

Արսենը վճարեց,վերցրեց ճամպրուկներն ու արագ վազեց, 70-ին մոտ կնոջ կողքով,կինը բղավեց նրա հետեևից.

-Մի գնա,մի նստիր:

Արսենը չպտտվեց էլ, մտավ ռեգիստրացիոն կետ:

Հիվանդանոց:Անին և Արսենի մայրն ու հայրը`60 անց բարձրահասակ մի տղամարդ,նստած են երեխայի հիվանդասենյակում:

Երեխա – Տատիկ հայրիկն ինչու՞ չի գալիս:

Տարեց կին – Գալիս բալես,գալիս է,-ասում է կինը հազիվ ժպտալով:

Երեխա – իսկ կարմիր մեքենան բերելու՞ է:

Անի – անպայման տղաս:

60 ամյա տղամարդ – Նստե՞լ է արդեն ինքնաթիռ։

Անի – Երևի պապ,չգիտենք,-ասաց ցածրաձայն:

Արսենը ինքնաթիռում քնած է:Երազ է տեսնում` Անին Զվարթնոց օդանվակայանում միայնակ կանգնած է:Արսենը մոտենում է կնոջը,որ գրկի,կինը շրջվում ու հեռանում է:Արսենը բղավում է կնոջ հետևից.

-Անի, այդ ուր,քեզ ինչ եղավ:

Կինը չի շրջվում:

Արսեն- Ան խնդրում եմ կանգնիր,ուր ես գնում,այդ ես եմ,ինչ պատահեց:

Անին առանց շրջվելու ամուսնու կողմը,սառը պատասխանում է.

-Դու ստիպեցիր,որ մենք խաբենք երեխային,նա սպասեց,բայց դու այդպես էլ չեկար …

Արսեն- բայց ես գալիս եմ…

Անի – մենք բոլորս էինք սպասում,բայց դու չեկար,դու խաբեցիր,- ասաց ու արագ քայլեց խառնվելով օդանավակայնում հավաքված բազմությանը:Արսենը աչքերով որոնում է կնոջը:

-Ան,կանգնիր ,ինչպես կարող ես այդպես խոսել-բղավեց Արսենը ու կորցրեց կնոջը տեսադաշտից:

Արսենը միանգամից արթնանում է:Նայեց շուրջը,տեսավ,որ ինքնաթիռում է,նրա կողքին նստած կինը ժպտաց:Արսենը նույնպես ժպտաց:

-Ես վատ երազից արթնացա,-ասաց նա ժպտալով:

-Հիմա կանցնի,- ասաց  անծանոթ կինը ժպտալով:

Ինքնաթիռը թափ տվեց,ուղևորները հետ ու առաջ եկան:Լսվեցին մի քանի բղավոցներ:Ներս եկավ ուղեկցորդուհին ու ասաց.

-Հարգելի ուղևորներ,մի անհանգստացեք ,կապեք ամրագոտիները,ամեն ինչ կարգին է:

Արսենից ձախ նստած մի տղա երեխա,իր մորն ասաց.

-Մամ վախենում եմ:

Արսենի կողքին նստած անծանոթ կինը պտտվեց դեպի երեխան ու ասաց.

-Մի վախցիր տղաս,ոչինչ չկա,դրսում քամի է ,դրա պատճառով ինքնաթիռը թափ եկավ:

Տղա երեխա: - Բայց ի՞նչպես կարող է քամին այս մեծ ինքնաթիռը թափ տալ:

Արսենն ու երեխայի մայրը ուշադիր նայում էին անծանոթ կնոջն ու նրանից ձախ նստած տղային ու ժպտալով լսում էին:

Անծանոթ կին – Դե ուժեղ քամի էր,դրա համար էլ կարողացավ թափ տալ ինքնաթիռը,-ասաց տղային ժպիտը թաքցնելով,որպեսզի լուրջ տպավորություն թողնի խոսքը: 

Տղա երեխա – Ես չգիտեի որ քամիներն այդքան ուժեղ են լինում:

Անծանոթ կինն ու Արսենը ծիծաղեցին,մայրը համբուրեց տղայի ճակատը:

Ինքաթիռը շատ ուժեղ թափ տվեց,մի քանի ուղևորներ առաջ ընկան տեղներից:Լսվեցին բղավոցներ:Ինքնաթիռը սկսեց տատանվել աջ ու ձախ:Ներսում իրարանցում սկսվեց:Լսվում էին բղավոցներ:Բացվեցին թթվածնի սարքերը:Բոլորը կապեցին:Ինքնաթիռի թափն արագացավ:

Անծանոթ կին- Քամին դադարեց,մենք ընկնում ենք,-ասաց հանգիստ առանց խուճապի:

Արսենը նայեց նրա կողմը,արագ հանեց բջջայինը միացրեց ու հաղորդագրոոթյուն գրեց.

<>

Լսվեցին ուժեղ բղավոցներ,մեկ ,երկու բղավոցները դադարեցին:Արսենը բարձրացրեց գլուխը,նայեց շուրջը:Լսվում էր ուղեկցորդուհիների ձայները.

-Հանգիստ եղեք..ամեն ինչ կարգավորվեց…խնդրում ենք նստեք….հիմա ջուր կբերեմ….սպասեք…ամեն ինչ կարգին է….:

Արսենը խորը շունչ քաշեց,ջնջեց հաղորդագրությունը,հեռախոսը դրեց գրպանը:

Արսեն- Փառք Աստծո:

Անծանոթ կին – Այո,մի լավ վախեցանք,բայց քամիներն ուժեղ են լինում,ամեն ինչ լավ ավարտվեց,-ասաց նա ու նայեց լաց լինող փոքրիկ տղային:

Արսենը ճամպրուկները ձեռքին մտավ Զվարթնոց օդանվակայան:Օդանվակայնում խառնաշփոթ էր,2 կին լաց էին լինում, մի քանի բժիշկներ կային:Արսենը չնայեց նրանց կողմը,դուրս եկավ ու նստեց տաքսի:Մեքենայի հետևում երկու կին ուղևորներ էին նստած:Արսենը նայեց նրանց ու ասաց.

-Կարող եմ Ձեզ հետ նստել,շտապում եմ:

Կանայք ձայն չհանեցին:Մեքենան շարժվեց:

-Ինձ Ղարաբաղ տարեք,կանանց տեղ հասցնելուց հետո-ասաց Արսենը

Վարորդ – Ղարաբաղ անհնար է այսօր գնալ,ձյունը ամբողջ ճանապարհը փակել է:

Արսեն- Բայց ինձ պետք է մինչև վաղը կեսօրին տանը լինել,տղայիս վիրահատում են,պետք է հասնեմ:

Վարորդ – Ես,որ չեմ քշում եղբայր,ճանապարհ չկա,վաղը առավոտ ավտոկայարանից մի ավտոբուս գնալու է,թե կուզես գնա:

Արսեն-Ես շատ կվճարեմ

Վարորդ – Այս ժամին անհանր է գնալ,մթնում է:

Արսեն- Լավ,դե հիմա ինձ հյուրանոց տարեք,մինչև վաղը:

Վարորդ – Բայց խորհուրդ չեմ տա գնաս,ճամփեքը վտանգավոր են:

Արսեն- Տղաս սպասում է:

Վանաձոր:Անտառ:Անտառում հրդեհ է:Ուղղաթիռներ էին պտտվում ու ջուր են լցնում վերևից,ներքևում հրշեջ մեքենաներով աշխատում են հրշեջները:

Մայրուղի:Տաքսին կանգնեց խցանման մեջ:Արսենը հայելու միջից նայում է իրենց հետևում կանգնած կարմիր Վոլկսվագենին,որը անդադար ձայնային ազդանշան է տալիս,Արսենը պտտվեց նայեց մեքենային,բայց ուղևորների դեմքերը չերևացին:

Լսվում է շտապ օգնության մեքենայի ձայնը ու մեքենաների ազդանշանները:Մի քանի շտապ օգնության մեքենաներ անցան,նրանց հետևից հրշեջ մեքենաներ:

-Այս ինչ իրարանցում է քաղաքում,-հարցրեց Արսենը վարորդին:

Վարորդը ձայն չհանեց,նայեց հետևում նստած երկու կանանց,նրանք նույնպես լուռ էին,ու իրեն չնայեցին:Մեքենան կանգնեց հյուրանոցի մոտ Արսենը իջավ:

Հյուրանոցային համար: Արսենը ճամպրուկները դրել էր դռան կողքին:Պառկած է անկողնու վրա,առանց հագուստը հանելու,գլուխը ափերի մեջ առած:Վեր կացավ անկողնուց ու զանգեց.

-Մամ,ես Երևանում եմ….այսօր չեմ կարողանում գալ….չէ ոչ մի մեքենա չի գալիս,ճանապարհները փակ են….տղայիս ասեք,որ անպայման կհասնեմ …առավոտյան դուրս եմ գալու …բարի գիշեր:

Հանեց հագուստը,պառկեց ու փակեց աչքերը:Երազ է տեսնում `մայրը օդանվակայնում նստած է,Արսենը մոտենում է նրան:

Արսեն- Դե մամ ում ես սպասում,արի շտապենք,պետք է հիվանդանոց հասնենք:

Մայր-Ես չեմ գալիս

Արսեն- Մամ,մութը կընկնի,ճանապարհները փակ են,իսկ քամին ուժգնանում է:

Մայր- Ես ասացի չեմ գալիս,արդեն շատ ուշ է-լաց լինելով բղավեց:

Արսեն – Ինչ է պատահել

Մայր – Ես չեմ գա,երեխան մի ամբողջ օր սպասեց քեզ,նա վախենում էր,դու չեկար,ես չեմ գա..Աստված իմ ,ինչպես էր խեղճ փոքրիկս լաց լինում:

Արսեն- Դե արի,կհասցնենք,ախր վիրահատությունը վաղն է,-ասում է բռնելով մոր ձեռքից:

Մայր- Ինձ մենակ թող,-ասաց,ցածրաձայն լաց լինելով:

Արսենը քնից արթնացավ,նայեց շուրջը,տեսավ,որ հյուրանոցում է,նորից քնեց:

Առավոտ: Արսենը խանութում է:Վերցրեց մեծ,կարմիր գույնի խաղալիք ավտոմեքենա ու տվեց վաճառողուհուն:Վաճառողուհին փաթեթավորեց,Արսենը վճարեց ու դուրս եկավ խանութից:Նվերի տուփը ու ճամպրուկները ձեռքին բարձրացավ միկրոավտոբուս,որի վրա գրված էր. <>:Նստեց,աչքերը փակվում էին,ավտոբուսը շարժվեց,աչքերը բացեց ,նորից փակեց:Սպիտակ անծայրածիր դաշտեր:Արսենը պատուհանից նայում էր դուրս,հեռուն չեր երևում մառախուղ էր,նայեց ժամացույցին,ժամը 9-ն էր:Փակեց աչքերը,բացեց,մեքենան կանգնեց.

-Էհ,նորից փչացավ,-լսվեց ուղևորներից մեկի ձայնը:

-Իջեք օգնեք ,բրդենք մեքենան,խրվել է,-բղավեց վարոդը:

Արսենը նայեց ձեռքի նվերի տուփին,հետո ժամացույցին,ժամը 1-ն էր: 5 տղամարդու հետ իջավ ավտոբուսից,վարորդը գործի դրեց շարժիչը,նրանք սկսեցին հրել:Մեքենայի անիվների տակից ձյունը շփում էր նրանց երեսին:Արսենը ամբողջ ուժով հրում էր,երեսը կարմրել էր:Մեքենան չի շարժվում:Արսենը շփեց ձեռքերը,դրանք կապտել էին, ու շարունակեց հրել:Մեկ,երկու մեքենան շարժվեց տեղից:Ներսում գտնվող ուղևորները ծափահարեցին:Տղամարդիկ բարձրացան ավտոբուս:Շարժվեցին:Արսենը նստեց ու սկսեց հազալ:Հազը չէր դադարում:

-Ջուր խմեք,- ասաց երիտասարդ աղջիկը Արսենին մեկնելով ջրի շիշը:

-Շնորհակալ եմ,- հազալով ասաց նա ու ջուրը տարավ բերանը,կում արեց,հազաց ու ջուրը բղձկաց,շիշը ձեռքից ընկավ,ուշաթափեց:

- Նա կորցրեց ուշքը,կանգնեք,-բղավեց նրա հետևում նստած կինը:

Ավտոբուսը կանգնեց:Մարդիկ հավաքվեցին նրա շուրջը:Երիտասարդ կինը ձեռքը տարավ Արսենի ճակատին ու ասաց.

-Նա ջերմում է,չի կարող շարունակել ճանապարհը:

-Նրան կիջեցնենք մոտակա հիվանդանոցը,հեռու գնացեք թող շնչի,-բղավեց վարորդը:

Արսենը քնած է հիվանդասենյակում,կողքին դրված է նվերի տուփն ու ճամպրուկները: Բուժքույրը միացրեց կաթիլայինը ու դուրս եկավ:Երազ է տեսնում`նայում է հիվանդասենյակի պատուհանից դուրս,բակում կանգնած է ավտոբուսը,որով նա եկել էր:

Արսեն – Հիմա գալիս եմ,սպասեք չգնաք:

Ավտոբուսի պատուհանից դուրս է նայում նրա կինը,ու պատասխանում:

Անի-Ներիր սիրելիս,շատ ուշ է չենք կարող սպասել,ես գնում եմ…

Արսեն – Սպասիր հիմա գալիս եմ:

Անի – Ոչ այլևս մի շտապիր,միևնույնն է դու ուշացել ես, նա անընդհատ հայրիկ էր կանչում, դու այդպես էլ չեկար:

Արսենը արթնացավ քնից:Բուժքույրը ներս մտավ:

Արսեն- Բուժքույր այսօր տղայիս վիրահատում են ես պետք է Ստեփանակերտ հասնեմ:

Բուժքույր – Դուք Ստեփանակերտում եք,ձեր տղայի վիրահտությունը հաջող է անցել,նա 3-րդ հարկի No 8 հիվանդասենյակում է:

Արսեն-Շատ շնորհակալ եմ ,-ասաց նա ժպտալով,ու արագ տեղից վեր կացավ:

Դուրս եկավ միջանցք,ու բարձրացավ աստիճաններով,ձայն լսեց.

-Պապ,պապ,-լսվում է երեխայի ձայնը:

Նայեց շուրջը:

-Պապ:

Արսենը մոտեցավ No 8 հիվանդասենյակին:Նրան մոտեցավ մի բուժքույր.

-Դուք չեք կարող ներս մտնել:

Արսենը քաշեց դուռը,դուռը փակ էր,ապակուց նայեց ներս,տղան`5 ամյա Դանիելը աչքերը բաց պառկած էր,նրան մի բուժքույր կերակրում էր:Արսենը `թխկթխկացրեց ապակուն,բայց երեխան չպտտվեց:

-Փառք Աստծո,ամեն ինչ լավ է ընթացել,որդիs լավ է,-ասաց ինքն իրեն:

Տաքսին կանգնեց փողոցում Արսենն իջավ ու մտավ բակ:Բակում մարդկային բազմություն էր հավաքված:Բոլորը շատ կամաց էին խոսում:

Արսեն-Այս ինչ է կատարվում մեր տանը,ինչու են հավաքվել:

Արսեն- Բարև ձեզ,-ասաց հավաքվածներին:

Ոչ-ոք      ձայն չհանեց:Մտավ հյուրասենյակ:Հյուրասենյակում կային 25-30 մարդ, սև հագնված,լսվում էին լացի ձայներ:Արսենը տեսավ կնոջը:

Արսեն-Ան,ես եկա վերջապես,ինչ է պատահել,ինչու հիվանդանոցում չեք:

Անին ձայն չհանեց ու չնայեց ամուսնուն:Արսենը կանգնեց ուղիղ կնոջ դիմացը ու ասաց.

-Ան ինչու ես լաց լինում:

Կինը ձայն չհանեց:Արսենը շրջվեց ու տեսավ հյուրասենյակի պատի տակ նստած լաց լինող իր մորը`60 ամյա կնոջը,ով չէր նայում տղայի կողմը:

Արսեն- Մամ,-ասաց ու մոտեցավ մորը:

Մայրը չնայեց տղային,ու լաց լինելով դուրս եկավ սենյակից:Արսենը մտավ սենյակ ու տեսավ կենտրոնում դրված դագաղը:Կանգ առավ ,չմոտեցավ,ու ինքն իրեն ասաց.

-Աստված իմ հայրս…

Աչքերը արցունքոտվեցին,երկու քայլ առաջ եկավ ,տեսավ,որ հայրը`60 անց տղամարդը ողջ է,նստած է դագաղի մոտ,որը շրջապատել էին էլի մի քանի տղամարդիկ:Մոտեցավ դագաղին,նայեց ու կանգնած մնաց տեղում,աչքերը սառեցին:Դագաղում պառկած հանգուցյալը ինքն էր`Արսենը::

Արսեն- Սա ես չեմ,անհնար է,ինպես կարող է նման բան լինել,-կակազելով ասաց,-ես ողջ եմ ,սա ես չեմ,ես մեռած չեմ,բղավեց,-նայեք ինձ ես ողջ եմ:

Ոչ ոք չնայեց նրա կողմը:Նրան ոչ ոք չի տեսնում:Արսենը վազեց կնոջ մոտ.

-Ան,մի լացիր,ես եկել եմ,ես ողջ եմ,նայիր կանգնած եմ քո դիմացը:

Կինը ձայն չհանեց,նա Արսենին չի տեսնում:

- Պապ,-բղավեց Արսենը, ես ողջ եմ ,այստեղ եմ,խոսեք ինձ հետ:

Հայրը լալիս էր:Նա Արսենին չի տեսնում:

Արցունքները խեղդում էին Արսենի ձայնը:Նա դողալով ու արցունքները սրբելով նայեց կնոջը, ու խեղդվող ձայնով ասաց.

-Ես տղայիս տեսա,նա գիտի,որ եկել եմ,-սկսեց լաց լինել
Կինը չի տեսնում ամուսնուն:

-Նա գիտի,որ հայրիկը չի ուշացել,ես նրան նվեր եմ բերել,-ասաց ու գլուխն առավ ափերի մեջ կռացավ գետնին:

Տղամարդիկ վերցրեցին դագաղը:Հանում են տանից դուրս:Անցնում են Արսենի դիմացով:Արսենը վեր կացավ ու նայեց իր մեռած ու անշունչ դեմքին:Նայում է ,թե ինչպես են իրեն դուրս տանում տանից:

-Դա ես չեմ,ես այստեղ եմ,-ասաց ու արագ մտավ դիմացի սենյակը:

 Նայեց շուրջը:Տեսավ կողապահարանին դրված իր և կնոջ հարսանեկան լուսանկարը,դրա կողքին տղայի նկարները:Մոտեցավ պատուհանին ու նայեց հուղարակվորության թափորին:Նրան տանում էին:

-Ես չեմ պատրաստվում մեռնել,ես այստեղ եմ,ողջ եմ,բոլորին տեսնում եմ ու լսում եմ,ուրեմն ողջ եմ,-ասում է նա բղավելով,-այստեղ են իմ ծնողները,կինս ,տղաս,ես ոչ մի տեղ չեմ գնա,ես չեմ մահացել:

Լսվում է դռան ձայնը,ինչ-որ մեկը ներս է մտնում:

-Ես զգացի ,որ եկար, սպասում էի քեզ,-ասաց ներս մտնող կանացի ձայնը:

Լսելով ձայնը Արսենը արագ պտտվեց ու տեսավ դռան մոտ կանգնած կնոջը`մորը,սև հագնված,կարմրած աչքերով:

-Ուրեմն դու տեսնում ես ինձ մամ,լսում ես,-ծիծաղում է,-ես գիտեի որ ես ողջ եմ,-ասում է Արսենը:

Մայրը սկսում է լաց լինել

-Իմ մայրական սիրտը զգում է քեզ

Արսեն – Ինչ եղավ մամ,չէ որ ամեն ինչ լավ է ,մենք նորից միասին ենք:

Մայրը նայում է Արսենի ուրվականին, տեսնում է նրան:

Արսենը նայում է լաց լինող մորը մոտենում,գրկում է նրան,համբուրում է,մի քանի վայրկյան լուռ են մնում:

-Ես մահացել եմ այո,- հարցրեց Արսենը:

Մայրը սկսեց հեկեկալ ու հազիվ լսելի ձայնով ասաց.

-Այո…,-ու ընկավ հատակին:

Արսենը նայեց պատուհանից դուրս ու հիշեց :Ինքնաթիռի ընթացքը արագացավ:Լսվում են բարձր բղավոցներ:Գրպանից հանեց բջջայինն ու հաղորդագրություն գրեց. <>. Լսվեց պայթյունի ձայն:Ինքնաթիռը ընկավ անտառում:Օդանավակայան:Հավաքվել էր մեծ բազմություն:Մարդիկ լալիս էին:Արսենը դուրս եկավ նստեց տաքսի:Վարորդն ու 2 կանայք նրան չնայեցին:Արսենին ոչ ոք չի տեսնում:Նրա նստած տեղը դատարկ է:Արսենը մեքենայի հայելու միջից նայում է հետևում կանգնած անընդհատ ազդանշան տվող կարմիր Վոլկսվագենին,պտտվում է ,այս անգամ տեսնում է ուղևորներին:Կարմիր մեքենայի ղեկին նստած էր Արսենի հայրը,նրա կողքին մայրը:Իսկ հետևում կինը:Մայրն ու կինը լալիս էին:Նրանք օդանավակայանի ճանապարհին էին:

Մայրը,ով գետնին ընկած լաց էր լինում,գլուխը բարձրացրեց ու տեսավ,որ Արսենի ուրվականը չկա:Մոտեցավ պատուհանին ու պատուհանագոգին տեսավ մի ծրար:Բացեց ծրարը:Ծրարի մեջ կար 2 թերթ:Վերցրեց առաջինը ու կարդաց.

<

Խնդրում եմ խանութից վերցրու,կարմիր մեքենան,որ գնել եմ տղայիս համար, ասա թող ների ինձ,որ խաբել եմ իրեն>>:

Մայրը սկսում է լաց լինել, շարունակում է կարդալ.

<< Տղայիս միշտ կպատմես իր հայրիկի մասին,կասես որ սիրում եմ իրեն,կնոջս,քեզ ու հայրիկին:Մյուս նամակը գրել եմ հին ամսաթվով,կկարդաս տղայիս ու կնոջս համար այնպես,կարծես գրել եմ մինչև մահանալս:

Սիրում եմ Ձեզ…Հիմա ժամանակն է,գնում եմ,գնում եմ խաղաղությամբ,քանի որ գիտեմ,որ ինձանից հետո կյանքը մնում է ձեզ:Գիտեմ,որ տղաս շարունակելու է տեսնել գարունը:Հիմա գիտեմ,որ քամիներն այդքան ուժեղ են լինում>>:

Մայրը ծալեց նամակը,դրեց գրպանը ,սրբեց այտերից արցունքի կաթիլները ու վերցնելով մյուս նամակը դուրս եկավ սենյակից:

Հեղինակ՝  Sev Mangushyan

Արգելում եմ նյութը տեղադրել այլ կայքերում,բլոգներում առանց հեղինակի անունը նշելու