Տեսսը դը` ....

Ողջույն բոլորին,,,ոնց եք?...վաղուցա ինչ գրառում չէի արել,,,ես գրառումս շուտ պետքա անեի,,,բայց տեխնիկական խնդիրների պատճառով չէր լինում   ... ինչևէ անցնեմ գրառմանս,,,ուրեմ սենց...

ես մտքերը մի հրաշք գրքից են ,,,որոնք հանել եմ կարդալու ընթացքում,,,սովորությանս համաձայն,,,գրքի հեղինակը Թոմաս Հարդինա,,իսկ վեպի անունը` Տեսսը դը` Էրբըրվիլների տոհմից...ինձ շատա դուր եկել,,,դե սկսեմ ներկայացնել ինձ շատ դուր եկած մտերը...

Այնտեղ,ոևտեղ կա ակմք,չկա արգելք...

Լավ մտածված պլանի վատ կատարման հետևանքով քիչ է պատահում,որ մարդը արձագանքի կանչին,նա ում կարելի է սիրել,հազվադեպ է գալիս սիրո ժամին...

Բնությունը իր թշվառ արարածին միշտ չէ,որ ասում է "Տես~" այն պահին,երբ երջանկությունը կողքին է,և միշտ չէ,որ ճիչին "Որտեղ?" պատասխանում է "Այստեղ",մինչև որ տափկնոցին դառնում է մի տաղտկալի հնացած խաղ...

Իմ հոգին շնչահեղձ լինելն ու մահն է գերադասում,քան  կյանքը...ատում եմ կյանքը ես հավերժ...

Ինչու արևը հավասարապես լուսավորու է արդարին և անարդարին...

Մարդիկ երբեք չպետք է աշխատեն կռահել,թէ ուրիշներն ինչ են մտածում,երբ նրանք ոչինչ չեն մտածում...

Մոլեգին հաճույքներն ունենում են մոլեգին վախճան...

Երբ վիշտը դադարում է մտածելուց,քունը պարուրում է մարդուն...

Երբ երկու հոգի բաժանվում են,չեն ապրում մի ընդհանուր, միասնական կյանքով, աներևույթ կերպով հայտնվում են նոր ծիլեր,որպեսզի լցնեն դատարկ տեղը...

Չնախատեսված իրադարձությունները խափանում են ձգտումները և հին պլանները մոռացության են մատնում...

Նրանք ,ովքեր գալիս են ծաղրելու,երբեմն մնում են աղոթելու...

Տկլոր աշխարհ չենք գալիս,գալիս ենք փառքի ամպով պսակված...