Ինչու

Հոգուդ վրա տխրություն է հաճախ իջնում,

Մի աննվագ երաժշտություն մագլցում է ուղեղիդ մեջ,

Ու մտքերի խայթող ամպրոպ

Քեզ ցավեցնող,նվաստացնող,

Քեզ խեղճացնող ու փոքրացնող,

Քեզ խենթացնող ու կործանող  ,

Օդիդ կեսը քեզնից խլող,

Անցյալդ միշտ քեզ հիշացնող,

Քո ապրած կյանքը քեզնից գողացող,

Սրտիդ զարկերը միշտ արագացնող:

Եվ ինչու տխրել և ինչի համար,

Ինչքան այս ամենն անվերջ վերապրել

Չզգալ ծիծաղի ջերմությունը տաք,

Երջանկության բույրը դյութական,

Քաղցր ժպիտի վարաքիչ օդը,

Հոգու,մարմնի հանգստությունը:

Ինչու միշտ զգալ մեծ դատարկություն,

Մահացու խոցված սրտի թուլություն:

Ինչու օտարին հարգել ու պատվել

Սիրելի մարդուն երբեք չներել,

Ինչու արցունքներն ազատ նվիրել

Ամեն տեսակի փուչ երևույթի,

Ու ինչու չապրել քանի դեռ կա շունչ,

Թեկուզ այն լինի վերջինն աշխարհում: