Երկնային կանչը #1

Ես և դու,սովորական մարդիկ ենք,ովքեր ունեն իրեց հոգսերը,ովքեր մեծանալով մոռանում են հրաշքների մասին,ովքեր կարծում են,որ հրաշքներ գոյություն չունեն:Ես կարծում էի այդպես:Երբեք չեմ հավատացել հրաշքներին,երբեք անգամ չեմ փորձել ինքս ինձ համոզել,որ հրաշքներ գոկություն ունեն:Փոքր հասակում,ես մտածում էի,որ թիթեռները դրանք հրեշտակների արցունքնեն են,դրա պատչառով միշտ ցանկանում էի հավքել նրանց մի անոթում և ապա վերադարձնել դրանք հրեշտակներին:Ինչի՞ համար:Նրանց աչքերից երբեք չպիտի հոսեն հարցունքներ,ոչ այս աշխարհի,ոչ էլ մարդկանց համար...մարդիկ արժանի չեն:Ինչու՞:Նրանք ամեն անգամ խաղտում են Աստծո պատվիրանները և Ձեզ թվում է թե արծանի են արցունքների:Իհարկե չկան անթերի մարդիկ,բոլորս էլ գործել ենք սխալներ:Երբեմն անգամ այդ սխալների մեջ ընկղմված,մեզ թվում է թե կյանքն հենց տեղով սխալ է:Իրականում,ոչ թե կյանքն է սխալ,այլ մեր վերաբերմունքը կյանքի հանդեպ:Ես մի քիչ շեղվեցի ճանապարհից,կներեք:Եվ այսպես ես կարծում էի ինձ սովորական մարդ և չէի հավատում հրաշքների,մինչ այս դեպքը...

-Օգնիր ինձ,-լսվեց ինձ անծանոթ ձայն:

Ձայնի պատճառով մի անգամից արթնացա և սկսեցի նայել շուրջս,ամեն ինչ հանդարտ էր:Շատ տարօրինակ էր այդ ամենը,քանի որ այսօրվանից հետո,այդ ձայնը ինձ հետապնդում էր ամենուրեք:

Երեկո էր,ինչպես ամեն օր նստած մտածում էի,թե ով է ինձ կանչում օգնության:Հանկարծ ինձ իմ մտքերի աշխարհից հանեց բջջայինս.

-Ով է,այս ծամին ինձ հիշել,-ծպտալով վերցրեցի բջջայինս,-ալլո:

-Օգնիր ինձ,-լսվեց այդ նույն ձայնը:

Ես ապշած էի:Մի պահ ինձ թվաց,որ ինչոր մեկը ցականում է վախեցնել ինձ,բայց ինչու՞:

-Դուք ո՞վ եք,-ցածր ձայնով հարցրեցի ես:

-Դա,այդքան էլ կարևոր չէ,-ասեց անծանոթը:

Ցած դրեցի բջջայինը,հասկանալով,որ սա միայն կատակ է,բայց իզուր…Հենց այս դեպքից հետո,իմ կյանքը փոխվեց…

Արեգակի շողերը ինձ արթնացրին խոր քնից:Խոր քու՞ն:Այո,այո շատ անսովոր էր,բայց այդ ձայնը երեկվա դեպքից հետո ինձ ինչպես և միշտ չարթնացրեց քնից:Գլուխս բարձրացնելով հասկացա,որ գտնվում եմ ուրիշ տեղ,բայց որտե՞ղ:

Այս սենյակը ինձ շատ անծանոթ էր:Մի պահ ինձ թվաց թե գտնվում եմ իմ թշնամու ճանկերում:Ինձ չկորցնելով վազեցի պատուհանի մոտ:Բացելով պատուհանը միայն տեսա անծանոթ էակներ:Այո,այո տեսա էակներ,ոչ թե մարդկան,քանի որ մարդիկ թև էր չունեն:

-Արդեն արթնացե՞լ եք,-հարցրեց մեկը,որին ես կանգնած էի մեջքով:

Միանգամից թեքվեցի և տեսա մի ծերուկի:Այն էակների նման ուներ թևեր և բացի այդ ամենից ուներ ոսկեգույն օղակ գլխի վրա (չիգիտեի ինչպես այլ ձև բացատրեի  xD):

-Այո,-անհանգստացած պատսխանեցի ես,-ինսկ դուք ո՞վ եք:

-Ես…

P.S. կներեք,որ քիչ է:Շատ դժվար է պատմվածքներ գրել,երբ մուսատ կորել է:Եթե անհետաքրքիր է,ձանձրալի և Ձեզ դուր չի գալիս,ես չեմ շարունակի պատմությունը: