Պոստ անպատասխան սիրո մասին

Նախ ուզում եմ ձեզ բացատրեմ, թե ինչիյա իմ նման տղեն բացում սենց հիասքաաանչ պոստ

ՈՒրեմն...էս ամեն ինչը սրա շնորհիվա(նայեք նկարին)

հետո եղավ մի հատ սենց բան (Նորից նայում եք նկարին)

Ճիշտն ասած, ես հույս ունեի, որ շատ լուրջ հետևնքներ չի ունենա...բայց(նկարը...)

ՈՒ ըտե ես .... (Կարևոր չի...կարդանք նկարը)

Դե..ոնց հասկացաք նկարց...լուչշե դժբախտ եձենառոգի կյանքը ներկայացնեի...բայց...դե ..հիմա երբ արդեն գիտեք, թե խիեմ ես` հոգով քոփիփեստցիս սենց ղզիկ բաներ անում..............անցնենք ստեղծագործելուն.....հա..ու նախորոք ասեմ, որ էս պոստի փագվելը բեսամթ իմ սռտովա  և վերջում...պատմությունը գրելուց պատկերացրել եմ, թե ես աղջիկ եմ..բա հո իմ անունից չէի գրելու?

Արա քիչ էր մնում մոռանայի......կարդալուց առաջ միացրեք երգը, որ ավելի լավ վրես ղժաք

Թվում է, թե երեք տարին քիչ չի մարդւն մոռանալու համար... Այո, թվում է.............Միշտ երազել եմ կանգնել քո առաջ, ու ասել էն խոսքերը, որ հիմա գրում եմ, բայց անգամ էտ պահը պատկերացնելու համար շատ թույլ եմ եղել...Վախեցել եմ.....................Ամեն դեպքում... Ժամանակը ստիպեց մոռանալ քեզ, ու քո հետ կապված ամեն ինչ...

...Բայց, մի օր՝ երբ սովորականի պես՝ երգերի մեջ խորասուզվաց, քայլում էի քաղաքի ծանոթ ու անծանոթ փողոցներով, նկատեցի դեմքիդ ծանոթ ուրվագիծը: Մի պահ սառեցի...Արթնացան քնաց հիշողություններս, փորձեցի մոտենալ........Բայց հետո ուշքի էկա, ու շարունակեցի զբոսանքս.............Աշնան ցուրտ օր, ականջակալներից լսվում են ծանոթ երգի մելամաղձոտ հնչյունները...Փողոցները դատարկ են ու ամայի...Անձրև.. ՈՒ անձրևի հետ՝ արցունքներ... Արցունքներ, որ լրացնում են անձրևի բաց թողացը...Արցունքներ, որ գալիս են սրտից, և լռության մեջ կարծես պատմում են անցյալի ու ներկայի մի պատմություն՝ որն իմն է, որին ես ծանոթ եմ, երի գլխավոր հերոսը հենց ես եմ... Հիշում եմ... Չեմ մոռացել...............Ու հանկարծ հիշեցի մեր առաջին հանդիպումը... Ասում են, թե լավագույն ընկերների սերը ամենաուժեղնա լինում... Ճիշտ են ասում.........Սկզբում լավ ընկերներ էինք, հետո ասեցիր, որ սիրուն ես... Ինչ խոսք, Սերը փոխադարձ էր ու մեեեեծ......Բայց..Աաախ այդ "բայց" ը... լավ, կարեվոր չի....չմանրամասնեմ.............................

..................................................... Հիմա ուզում եմ պատասխանեմ էն հարցիդ, որ միշտ տվել էս .."Ինչի գնացի, ինչնա պատճառը, որ էլ քեզ չեմ սիրում"....Ասեմ...........Թողեցի քեզ... որովհետև չեմ սիրում երբ ինձ են թողնում...Դու ուրիշին էիր սիրում՝ հավատացնելով, թե քեզ համար ամենան եմ, թե մենակ ինձ ես սիրում... Ես հավատում էի, բայց նաև լսում էի, թե ինչ են խոսում ընկերներդ...Թե ոնց են պատմում հթական նվերիտ մասին... Թե ոնց են հետևում էտ աղջկան, ով իբրև թե Ընկրուհիդ էր..............Իսկ ինչ վերաբերվումա սիրելուն՝ միշտ սիրել եմ քեզ...սիրել եմ ինձնից առավել... Գուցե հիմա ել սիրում եմ..

..Բայց, չէ............ Ժամանակը լավագույն բժիշկնա... Ինքը ստիպեց ինձ, որ մոռանամ քեզ՝ Թողնելով առանց վերջաբանի՝ մեր "սիրո" հեքիաթը.......Ու իմա՝ թերթելով օրագրիս թերթերը, նորից լսում եմ ձայնիդ քազցր հնչյունը, հիշում եմ քեզ, ու կարոտում...........................Չէ, մոռացել եմ քեզ........Էլ չեմ սիրում.... Սիրտս ուրիշիննա............Բայց հոգիս դեռ քեզ հետա...Կարոտում ու սպասումա քեզ................. ՈՒ վերջում...Դու արժանի չես ինձ...Մնա էն աղջկա հետ, ով հիմա սիրումա քեզ... Բայց իմացի, որ ինձնից շատ, քեզ ոչ ոք չի սիրի..............................................................................Քեզ չեմ սիրում...Ժամանակը Ստիպեց.....Մոռացել եմ..................................

վերջ......................էէս ինչ փորձանք էր էկավ գլխիիս

ՈՒ վերջում.....................կոմենտներում վրես ղժալ չկա...

ես գնացի քցվելու