Հայերի կարմիր հեքիաթը կամ Չսպիացող վերք

Բարև բոլորին:այս անգամ որոշեցի անդրադառնալ մի թեմայի,որը,ցավոք,երբեք չի կորցնի իր արդիականությունը՝Եղեռն...
Ընտրեցի հենց այս թեման ցույց տալու համար,որ մենք միշտ հիշում ենք,որ միայն մեկ օրը չէ,որ միավորում է մեզ:
 

1915թվական,երեխաների և կանանց հուսահատ ճիչեր,վիրավոր ծերեր,հող դարձած տղամարդիկ,մոխրացած տներ,սրակոխ երկիր,անշնչացած մեկուկես միլիոն մարմին,կարմիր Հայաստան....
Այսպես կարելի է նկարագրել այն,ինչ արեց Թուրքիան 1914-23թվականներին Արևմտյան Հայաստանում:Թալեաթը,թուրքական մեքենայի ղեկն իր ձեռքը վերցնելով,Էնվերի,Նազըմի և Ջեմալի հետ միասին իրականացրեց մի ամբողջ ազգի կոտորած:

2015թվական,միլիոնավոր հայ սրտերի հուսահատ ճիչեր,հայ վիրավոր,մոխրացած ու սրակոխ սրտեր,կարմիր ցասում...
Այս տարի՝ապրիլի քսանչորսին, լրացավ թուրքերի իրականացրած «սխրագործության» հարյուրամյակը:Արդեն հարյուր տարի է,ինչ հայ ժողովրդի սրտում վառվում է  վրեժի ու ցասման կրակը,կրակ,որն ավելի է բորբոքվում մարդկային անտարբերությունից:

Հենց այս տարի մեր լռությունը՝թուրք ելուզակների իրականացրած ոճրագործությունից հետո ունեցավ մեկդարյա պատմություն:Բայց այդ լռությունը չի նշանակում,որ մենք մոռացել ենք այն,որ թուրքական մեքենան անցավ Հայաստան աշխարհիս վրայով՝առանց,նույնիսկ,ետ նայելու:Իսկ հայոց հողը,որ ծնել ու սնել է հազարավոր դյուցազունների,Տիգրանների ու Վարդանների,մեր նախնիների պայքարի գլխավոր խթանը,Արշակ Երկրորդին ուժ տված հողը անխնա խմում էր անմեղների արյունը:Երկիրը ներկվել էր արյան կարմիրով:Կարծես մի անհաջող նկարչի ձեռքով  փչացել էր հրաշալի կտավը:

ԵՎ մի՞թե այսքանից հետո կարելի կլիներ մեր լռությունը մոռացման դրսևորում համարել,մի՞թե հնարավոր է մոռանալ երբեմնի շեն երկրի՝ավերակների կույտի վերածվելը:Մարդկային երևակայության մեջ չտեղավորվող սպանդի հեղինակները չէի՞ն մտածում արդյոք,որ քաջերի արյունով սնված  հողը նոր քաջեր է ծնելու,քանզի «քաջերի սերունդները-քաջեր են»:

Մոռանա՞լ:Ձե՞ռք եք առնում:Թո՛ղ ես լինեմ դիվանագիտական թնջուկին անգետ մարդ,բայց պահանջում եմ մեկդարյա լռության վերջը դնել և հասնել հատուցման:Ժամանակը չկարողացավ սպիացնել վերքերը,մաքրել մեր սրտերը արյան կարմիրից:Արյունը արյունով է պետք մաքրել...Մենք:հայերս,ասելիք ունենք,որ բաձր է հնչելու մոտ ապագայում:Մնում է՝մարդիկ հասկանան լսելիքի գործառույթը ու ականջ դնեն մեր ոգու ճիչին:Իսկ եթե այդպես չլինի,ի՞նչ կարող եմ անել ես,եթե ոչ կրկնել՝իր արյունը հայոց հողին խառնած մե մարդու՝Սիամանթոյի խոսքերը՝«Ո՛վ մարդկային արդարություն,թո՛ղ որ թքնեմ քու ճակատին»:
Չէ՛,շա՜տ հեռու եմ գնում:Ինչպե՞ս կարող է օտարը ականջ դնել մեր հառաչանքին,երբ մենք չենք կարողանում դառնալ մեկ :Մե՞նք:Իսկ արդյո՞ք գոյություն ունի այդ մենքը,մի՞թե մեկուկես միլիոնը իրենց հե տարան մեր ՄԵՆՔ-ը:Բայց կարծես չի մեռել ,ուղղակի խո՜րը քնել է::Կոչ եմ անում սթափվելու ու թուրք արատավոր ազգի դեմ չերկնչելու:Անցել է մեկ դար,փլատակներից հառնել է մեր երկիրը,հիմա պետք է հառնի մեր Մենք-ը:Միացե՛ք իմ պահանջին,իմը դարձրե՛ք ձերը,հայը չի ընկրկում:
Հիշում և պահանջում եմ գտնել այն ինչու-ի պատասխանը,որ հարյուր տարի շարունակ տանջում է մեր ազգին:Սպասում եմ,որ արդի հեղինակների գրիչները արդարություն կերգեն և ոչ թե արյուն կամ զոհեր:Սպասում եմ մե Մենք-ին:Սպասում եմ...
Իսկ մի՞թե բավական չէ սպասել...