Վախեր

Վախեր

Կարծում եմ հայտնի է ,որ վախերը գալիս են մանկուց:Որքան քիչ են մեզ սովորեցնում պայքարել վախերի դեմ փոքր տարիքում, այդքան ավելի են մեծ տարիքում մեր մեջ ավելանում վախերն ու դրանց տեսակները: Հաճախ փոխակերպվելով ֆոբիայի կարող են առաջացնել հոգեկան խանգարումներ: Ուստի եթե Դուք ունեք ինչ-որ վախեր փորձեք դրանք այսօր ևեթ վերացնել: Տարածված է երբ ասում են վախից ազատվելու համար դրան ըդառաջ պետք է գնալ, բայց կարծում եմ, դա միայն ավելացնում է տագնապի զգացումը: Ինչպե՞ս կարող ես օրինակ, վախենալով մթութոյւնից, մնալ մթության մեջ և վերացնել դա:Ինչև այժմ ուզում եմ ներկայացնել վախի մի քանի տեսակ, և ասել թե ինչպես վերացնեք.

ՎԱԽ ՀՈԳԻՆԵՐԻՑ: Այս վախը չունի տարիքային սահմանափակում , առկա է թե՛ մեծահասակների, թե՛ փոքրերի մոտ:Վախ որը առկա է միայն երեխաների և« Ի՞նչ են դրանք, ինչպե՞ս են երևան գալիս, մեծ հարց որի պատասխանը դեռևս հայտնի չէ: Խելամի՞տ է վախենալ նրանից, ինչը երևակայության սահմաններից դուրս ամենայն հավանականությամբ գոյություն չունի, վախենա՞լ ոչ նյութական «անձերից»: 
Վախենալ այն պահերին որբ լսում ես անունը, դիտում տեսահոլովակներ, որոնք համակարգչային մոնտաժի արդյունք են: Ենթադրենք գոյություն ունեն:Տամ մի քիչ մանկական երանգ, ինչո՞ւ վախենալ , ի՞նչ կարող են անել, վնասե՞լ, ինչո՞ւ պետք է վնասեն հիմա, եթե չեն արել մինչ այդ: Ահիմն վախ, կոտրեք այն ինքներդ Ձեր մեջ, ոչ ոք չի օգնի դա հեռացնել, եթե ուք չդադարեք որոնումները շրջապատում, ելնելով հոգում եղած հավատից:Ամփոփելով այս ամենը կասեմ որ պետք է մտածել այսպես. եթե մինչ այս, ոչինչ չի եղել, չի լինի և հետո, և չկա ոչինչ, ինչը կվնասի:

ՎԱԽ ՏԻԿՆԻԿՆԵՐԻՑ : Այն առկա է երեխաների և «երեխաների» մոտ: Վախենալ տիկնիկից, աշունչ մի առարկայից, որը կամա թե ակամա ստացել է մարդու կերպարանք: Ի՞նչ կարող է անել այն,եթե շարժվել չգիտի, ինչպե՞ս կարող է վախեցնել: Վախ, որ առաջանում է հիմնականում այդ հիմքով ֆիլմերը դիտելուց հետո: 
Այսպես երեխանները «տեսնում » են թե ինչպես է տիկնիկը կենդանանում:Հասարակ երևակայության արյունքով նրանք վախենում են այդ կենդանացած տիկնիկից, և սպասվելիք գործողություններից որը նա կարող է անել:Դիտարկելով այս ամենը, միայն կարող եմ ասել, որ երեխաներին նեվրոզներից հեռոը պահելու համար, կարելի է տիկնիկները փոխարինել հասարակ փափուկ խաղալիքներով, կամ այն տիկնիկներով որոնք նրան խորթ չեն, որոնց նմանը նա ունի և ինչ-ինչ վախեր չի տածում: Եթե ունեք պեդիաֆոբիա խորհորդ կտամ թեկուզ ժամանակավորապես բայց բաժանվել դրանցից, հետագայում քիչ-քիչ վեադառնալով սովորական կյանքին:

ՎԱԽ ՄԹՈՒԹՅՈՒՆԻՑ:Վախ, որը ավելի հաճախ հանդիպում է ավելի մեծ տարիք ունեցողների մոտ: Մթության մեջ երբ շուրջտ ամեն ինչ խավար է, ամեն տեսակ վախի զգացումները միաձուլվում են: Չտեսնելով ոչինչ, մթության մեջ կարող ես «տեսնել» ամեն ինչ: Կարող ես զգալ թե ինչպես են քեզ անդաղ քաշում դեպի անդունդը: Հասարակ երևակայություն, ինչի հետևանքով մարդիկ ձեռք են բերում ֆոբիա մթության հանդեպ: Մթության մեջ ամենաչնչին լույսը կամ ձայնը կարող են վախեցնել և դեպրեսիայի մեջ գցել ցանկացած մեկին:
Այս դեպքում կարող եմ ասել, որ պետք է երբեք մթության մեջ չմնաք: Եթե Ձեր տան լույսերն անջատելուց հետո սենյակում բոլորովին մութ է, ապա վառեք լույսը մի քանի օր քնեք այդպես: Հետագայում քիչ-քիչ պակասեցրեք լույսի պայծառությունը, դա կարող եք անել ուղակի գիշերային լապտերներ օգտագործելով: Երբ արդեն կզգաք, որ պատրաստ եք ամբողջովին միաձուլվել մթությանը, անջատեք լույսը: Իսկ եթե լսում եք ինչ-որ ձայներ, ապա կարող եք հասարակ մեթոդի դիմելլ՝ օգտագործեք ականջակալներ, դրանք զերծ կպահեն օտար ձայներ լսելուց:

Ես առանձնացրեցի այն երեք վախերը որոնք ներկա ժամանակներում առավել ակնբախ են: Եվ վերջում կես կատակ, կես լուրջ ուզում եմ ներկայացնել, բոլոր ժամանակների մեծագույն վախը:

Վախ ուրիշի կարծիքից: Վա՞խ, ֆոբիա՞, ինչպե՞ս կարելի է բնորոշել այս: Վախենալ թե՛ ծանոթների, թե անծանոթների կարծիքից: Ուզում եմ նշել, որ ուրիշի կարծիքից ոչ թե վախենալ է պետք, այլ հարգել այն: Ոչ թե ենթարկվել, այլ հետևություններ անել: Պայքարելու միջոց չկա, յուրաքանչյուրս մեր մեթոդն ունենք: Թերևս այսքանը.