Քո դիմանկարը...

Քո դիմանկարը  նկարելու  համար  ես  կգնամ  անտառ... Այնտեղ  կփնտրեմ  և  կգտնեմ  մի փոքրի  լճակ:  Այն  կլինի  քո  դեմքը. պարզ, թափանցիկ, խորը...  

Աչքերդ  նկարելու  համար  ես  կսպասեմ  մինչև  որ  գիշերը  գա,  և  գիշերի  մեջ  շողացող  լուսնից  երկու  կաթիլ  կպոկեմ  և  լճակի  մեջ կարտացոլեմ  քո  լույս  աչքերը: Այնուհետև  կնկարեմ  քիթդ ու ականջներտ:  Շուրթերդ  կներկեմ  վայրի  ծաղիկներից  ստացված ներդաշնակ  բաց  գույներով:  Իակ  գեղեցիկ  և  վառ  ժպիտդ  նկարելու  համար  ես  ստիպված  եմ սպասել  հուլիսին, որպեսզի  հուլիսյան  ջերմ  երկնքից  մի  փոքրիկ  հատված  վերցնեմ  և  լճում  արտացոլեմ  քո  ջերմ ժպիտը:  

Ինչքան  անգույն  է  դեմքդ...  Ես  կսպասեմ  օգոստոսին,  որպեսզի  օգոստոսյան  մայրամուտը  շաղ տամ  դիմանկարիդ  վրա,  և  այդժամ  դեմքդ  այլևս դալուկ  չի  լինի:  Կպոկեմ  եղեվնու  փշերը  և  կնետեմ  լիճ,  և  դիմանկարիդ  վրա  կարտացոլվեն  դեռ  մորուք  չդարձած  մորամազերը:  և հող  շաղ  կտամ  լճակի  մեջ,  և  դիմանկարիդ  վրա  կպատկերվեն  մազերդ... Ահա  պատրաստ  է  քո  դիմանկարը: Կթողնեմ  երկտող  և  այդժամ  քեզ համար  ամեն ինչ  պարզ  կլինի...

Դեռ  չեմ  մոռացել  ու  չեմ  մոռանա

Քո  աչքերը  լույս  ու  անիրական,

Դեռ  չեմ  մոռացել  ու  չեմ  մոռանա 

Քո հայացքն անհուն ու  աննման:

Քո  ծով  աչքերում  թաքնված  լույսով

Լցրեցիր  կյանքս  լուսավոր  հոըյսով,

Եվ  հիմա ասա՛, ինչպե՞ս ես  ապրեմ

Ինձ ներսից  խեղդող  այս  մեծ  կարոտով...