Մեռնող աղջիկ (պոեմ)

Հեղինակային չափածո ստեղծագործություն, որը գուցե ընկալվի տարբեր ձևերով: Այստեղ նշված են մարդկային խոհերի ընթացքների և գերխորացման մասին մտորումներ:

Մաս 1-ին

_Ես դարձել եմ իմացաբան ու դալկադեմ:
Մո՛տ է կանգնած, մո՛տ է արդեն մա՛հը անդեմ:
Ես ժպտում եմ: Ես անկարող մի ճարճատյու՜ն...
Ես դառնում եմ լիավյուն լուսաշողի նսեմացում:
Եվ ես արդեն երեխա չեմ վախվորահատ,
Ով հենվում է հարազատի ամոքմանը՝ վհա՜տ-վհա՜տ:
Եվ չեմ ուզում փոխել ոչինչ կյանքում մթնած,
Օրինաչափ բարդույթներում մոլեգոյա՜ց...
_Իսկ դու ի՞նչ ես ուզում, այս օրերի աղջամուղջում,
Որ սկսես դու կրկնել, իրար ետև՝ երջանկությու՜ն:
Ու աղջիկը լռեց նորից,
Նայեց պատին՝ պառկած տեղից:
Եվ րոպեներ հաջորդաբար անցան անխոս:
_Ես քեզ կասեմ, երբ ունենամ մտահոս:

Մաս 2-րդ

Մութ գիշերում, որ անցնում էր անքու՜ն, արթու՜ն,
Լուռ նստած էր աղջիկը քաջ, իր անկողնու եզրամասում:
Ծեր փայտերին՝ այն դարչնագույն աթոռակին,
Նստած էր ընկերը հին, անբաժան ու հավատարիմ:
Լսվեց հստակ մի ձայն մահճակալի եզրամասից,
Այդ ժամերի լռության հանկարծական ճեղքումից.
_Արի դուրս գանք այս սենյակից՝ անխո՜ս, անձա՜յն
Ու հասնենք բակ, քայլենք հեռու, մենք, մե՛նք միայն:
_Թե ուզում ես, մենք կանենք այդ,
Ի՛մ բարեկամ, լուսատարած ու գունահատ:
_Ես հասկացա: Արի գնանք: Բռնիր ձեռքը իմ տկար:
Ես չեմ կարող խնդրելիս լինել այնպե՜ս անաչառ:
_Պետք չէ, պետք չէ ոչինչ խնդրել մյուսներից,
Պետք չէ ապրել ուրիշի ապավինման ուժերից...
Հեռու են այդ մյուսները սնամիտ,
Իրենց վարքով հնազանդ ու թուլամիտ:
Վախենում եմ մնալ մենակ այս կյանքում,
Իմ մտքերի ծայրահեղման քաոսում...

Մաս 3-րդ

Ու քայլերը տարան հեռու ընկերներին,
Այն մտահաս ու գերհասուն ջահելներին:
Մենակ էին մառախուղում այս մտածին,
Մտքերի մեջ, չմնային դրանք անծին:
Սևամարմին մառախուղում նրանք կանգնած էին ամուր
Եվ ունեին զենքներ հատու, խոցող ու սուր:
Ուժեղ էին նրանք, բայց անկարող առանց մյուսի՝
Իր մտքերի հավատարիմ հասկացողի:
_Իսկ ինչու՞ ենք մենք այդպիսին:
Հավասարման լուծումների նպաստն էին...
Կամ, գուցե և պատահական թվերի բաշխումների...
Ես ինձ լավ եմ զգում, ինչպես և դու, զարմանալի՛:
Խոսեց տղան իր մտքերի դժվարությամբ,
Որ հասկացվեց ամբողջովին ու հեշտությամբ:

Մաս 4-րդ

_Դու շատ ես գնում հեռու, այո՛, այդպես է թեկուզ,
Բայց պետք է մտորել աշխույժ, ոչ թե լինել մտասույզ:
Մենք ունենք մի շարք թվեր, հնարավոր լուծումնե՜ր
Եվ անում ենք մտմտանք ու ցանկալի ընտրանքներ:
Մենք կարող ենք ստանալ ուզած արդյունքը՝ մեր վերջ,
Քանզի թվերը ճկման՝ ունեն լուծումներ անվերջ:
_Այո՜, այդպես է իրոք, դու խոհեմ ես, հանճարո՜տ:
Ես ուզում եմ թափանցել կյանքի մութը զառամոտ:
Պետք է հասնել արդյունքի՝ մեր ցանկալի կործանչին
Ու գնալով հեռուներ՝ մենք կգտնենք մեր վերջին:
_Ես մեռնելու եմ շուտով, հեռանալու կարոտո՜վ...
Կամ մտքերով անկենդա՜ն՝ ոչնչանքի պայմանո՜վ...
_Հեյ սպասի՛ր, սիրելի՛ս, մի՛ վհատվիր մտքերից,
Դու կործանվիր գերմարդից, ոչ թե արյան քաղցկեղից...

Մաս 5-րդ

_Օ՜, թանկագի՛ն բարեկամ, դու տվեցիր միտքը ա՜յն,
Դու տվեցիր բանալին: Ես կփրկվե՜մ հավիտյան:
Ես, ինչպես դու, ուզում եմ ապրեցնել այդ հսկային,
Բայց անշապ էինք մենք տրված ապրելու կամքին:
Ես կփլվեմ մշտաբար, այս օրերում ժամահաս
Ու կհասնեմ բարձունքին՝ մոտալուտին վերահաս:
_Ես քեզ հետ եմ, իմ անգի՛ն ընկերուհի,
Ինչու՞ ապրել օրեր՝ առանց համախոհի:
Ես գնում եմ հանձնելու մտքերը մաքուր թղթին:
Դու միակն ես մյուսներից, արի լինենք միասին:
Ես ուզում եմ մտածել ու խորհել անխուսափ
Ու մխրճվել ու լողալ մտքերի մեջ այս անափ:
_Արի՛, արի՛, բարեկա՛մ, արի գնանք մենք տնակ
Եվ կտրվենք մեկ-մեկից՝ լինելով ոչ միայնակ:
Եվ մտքերը կծնվեն՝ արդեն առանց խափանման
Ու գուցե կկործանեն մի շարք մարդիկ բանական:

Մաս 6-րդ

Քայլում էր զույգը` գերմարդկային խոհերի
Եվ հասնում էր տնակին՝ հանգրվանին մտքերի:
Հասան նրանք հենց այնտեղ, որտեղից դուրս էին ելել
Ու նստեցին նույն դիրքով, որից վեր էին կացել:
Սկսեցին մտորել ու կտրվել աշխարհից,
Նստած էին սենյակում, որ հեռանան այդտեղից:
Եվ հասնում էին հեռուներ՝ սլացքներով շեշտակի,
Խոյացումով այն հուժկու՝ կորչում էին ուղղակի:
Չկար գեթ մի ընկալում՝ աշխարհիկ, սովոր կյանքից,
Որ ունենանար պատասխան՝ տրվող նրանց բնազդից:
Ու մթնում էին, խունանում, արագորեն սևանու՜մ.
Հոգիները երկուսի խավարում էին ապրում:

Մաս 7-րդ

Հզոր միտքը ուժգնոտ՝ նպատակի հասումո՜վ...
Եվ աղջիկը հեռացավ՝ մի պահվա սթափումով.
_Ես գնում ես...,_ ու խոսքերը մնացին անարտասան ու անծին,
Քանզի խորությունն անհուն խոստացել էր փլուզում՝ արդեն կյանքից անցածին:
Տղան աչքերը ուղղեց մարնին անշարժ-արնապատ
Ու վայրկյան անց նա շեղեց հայացքը իր մտապայթ:
Շարունակեց մտորել ու մոտենալ սահմանին,
Որ հեռանա աշխարհից, ապրի պահը իր վերջին...

16.11.2015

_____________