Այդպես էլ մարդ չդարձա

Հայրս միշտ իր խոսքն էր ասում,
Երբ ինչ-որ բան այն չէր լինում,
Ու սկսում էր խոսել հանդարտ,
Ականջիս շարել ուլունքի նման:

Ամեն անգամ խոսք ասելիս
Նստեցնում էիր ծնկիդ վրա
Ու սկսում խորհուրդներ տալ
Չարաճճի որդուդ անկարգ:

Ես փոքր էի, մանուկ այդժամ
Սկսում էի խաղալ, փախչել արագ,
Իսկ վեջնական խոսքն ուլունքի.
-Դու այդպես էլ մարդ չես դառնա...

Խորհուրդներդ մեկիկ-մեկիկ
Ծրարվում էին իմ մտքերում`
Որպես հուշերի արթնացում
Գիտակցմանը իմ սխալի...

Երբ ուլունքեր կախող չկա,
Նստում եմ քո կողքին երկար
Ու բացում եմ ծրարները,
Ուր պահում են մտքերդ վեհ:

Վերջին խոսքդ եմ հիշում հիմա,
Երբ ասեցիր կրկին հանդարտ.
-Երբ մարդ դառնաս, կգաս մոտս,
Ու ես այդժամ կժպտամ երկար:

Ու հիմա եկել եմ մոտդ,
Որ քեզ ուլունքը հանեմ, կարդամ,
Բայց կներես, հայր իմ շատ մեծ,
Ես այդպես էլ մարդ չդարձա...

Ցունամի
25.06.2016թ.