Անձրևս...

Անձրևոտ մայթերին

Անձրևանոցներին տանը մոռացած

Քեզ էի փնտրում,

Որ մի անգամ էլ ասեմ

Արևս ե~ս...

Անձրևին դեմքիս էի թողնում,

Որ մեկ-մեկ գոնե զգամ,

Որ քունը չի գողացել

Քեզ ինձանից

Եվ չի բանտարկել ճաղերից այն կողմ:

Փնտրում էի,

Բայց հետո

Դարեր կամ տարիներ անց

Պետք է հասկանայի,

Որ անձրևս ես,

Որովհետև հետո գուցե

մեկ ու կես դար անց հասկացա,

Որ անձրևը ավելի շատ եմ սիրում

Քան արևը...

Իսկ`ինչու...Պիտի հասկանամ,

Երբ դարեր հետո պոետ ծնվեմ

Կամ էլ բախտերին ափիս մեջ պահող...