Մնաք բարով․․․

Մի առանձնահատուկ բան կա օդանավերի ու օդանավակայանների մեջ․․․․դրանք էլ կյանքի կայարան են․․կայարան, որտեղ ամեն ինչն անկեղծ է․․․․անկեղծ են մտքերը,.խոստումնեը, ժպիտներն ու արցունքները․․․․․դրանք միաժամանակ և ուրախ և սարսափելի տխուր են․․․

էնտեղ օդը կախված է լռության, սպասումի ու հրաժեշտի մեջ․․էնըեղ օդը ծանր է ու խեղդող․․լցված է․․․․․․․լցված է չասված բառերով, անկատար երազներով, հանդիպումի ջերմ ժպիտներով ու հրաժեշտի զսպված հուզմունքով․․․լցված է մոռացված ու գնացած խոստումներով ․․․ էնտեղ օդը շունչ ունի, պատերը՝ հիշողուոյուն․․․․․Ու նորից էնտեղ լռություն է․․․ես էլ եմ էնտեղ․ էտ խեզդող լռության մեջ․․․չէ՛, նեղացած կամ խռոված չենք․․ժպտում ենք  ․․․ ժպտում ու նայում պաըերին․․․ չէ՜, իրար նայելու ուժ չկա․․․․Դողում ենք․․․դողում՝ փորձելով ծածկել թախիծը․․ներսից ենք լացում․․․

ուզում ենք ժպիտներ թողնել գնացողի հոգում․․․․․սրտագին ժպիտներ, որ ծածկված են սրտաբուխ կարոտով ու բաժաբման սառը ․․․սառը․․․․․․․․Հա ու բոլորա էլ գիտենք․․Լավ գիտենք որ վերջին անգամնա․․․․ես էլ գիտեմ․․․․ես էլ եմ ժպտում ու դողացող մարմնիս մեջ ծածկում.ցավը․․․
չէ․․չէ սա կորուստ չի․․․նրանք գնում են դեպի լույսը․․դեպի է ապագան, որի մասին երազել են միշտ․․գնում են ու թողնում լավ ու վատ հիշողութուննեը էստեղ․․

հա մենք ել ենք արտագաղթում․․չէ՛, մենք չէ,՝ նրանք․․բայց հա մի օր էլ մենք կգնանք․․․կգնանք ու մեզ համար էլ մի օր օդանավակայանի օդը կկախվի ծանրությունից․․․․․․․կկախվի ու կճզմի սիրտն էնպես, ինչպես հիմա․․․․․տոթ է․․օդ չկա․․շունչ իկա․․․․ժպտում ենք ․․․․

մնաք բարով  :)