Մտքեր գրքից

Էրիխ Մարիա Ռեմարկ ՚՚Ապրելու Ժամանակը և մանալու ժամանակը՚՚

1. Զարմանակլի է, թե ինչպես ես սկսում հասկանալ ուրիշներին, երբ ինքդ նեղն ես ընկնում: Իսկ քանի դեռ լավ ես ապրում, այդպիսի բան մտքովդ չի էլ անցնում...

2. Աստված իմ, ես վախենում եմ ուրախանալ...

3. Շա՞տ բան է պետք արդյոք հույսի համար...

4. Զգույշ կաց, որ ձերոնք չկախվեն քո փեշերից...Եվ այդ բոլորը արվում է ամենաբարի ցանկություններից՝ սիրուց ու հոգատարությունից դրդված: Դա շատ ավելի վատ է, որովհետև դրա դեմ անհնար է կռվել և կռվելիս ինքդ քեզ անզգա ու անսիրտ անասուն ես զգում...

5. Եթե յուրքանչյուրը չճգներ իր ճշմարտությունը անպայման փաթաթել դիմացինի վզին, մարդիկ թերևս ավելի հազվադեպ պատերազմեին...

6. Մենք բոլորս այսպիսին ենք: Սարսափելի վախենում ենք մեր սեփական զգացմունքներից, իսկ երբ նրանք ծնվում են, պատրաստ ենք ինքներս մեզ խաբեբա անվանել...

7. Երբեմն ուրիշին հարց տալով է միայն հաջողվում հարց տալ...իրեն

8. Ո՞վ գիտի ձեզ, զինվորներիդ...Չէ՞ որ այստեղ դուք դուք չեք...Իրականում դուք այնպիսին եք , ինչպիսին լինում եք այնտեղ....Իսկ ո՞վ գիտի, թե ինչ է կատարվում այնտեղ...

9. - Երբ սիրում ես՝ ծնվում են նորանոր վախեր, որոնց մասին առաջ գաղափար էլ չունեիր...
- Բայց մի՞թե պարտադիր է նախ սարսափ զգալ, որպեսզի հետո համոզվես, թե որևէ մեկի

ն սիրում ես...

10. Նրա մեջ հանկարծսնահավատ մի զգացում ծնվեց, թե կարելի է, բարի գործեր անելով բախտը կաշառել...

11. Ես տենչում էի ունենալ մի բան, որն ինձ զորավիգ լիներ, բայց չգիտեի, որ այդ ունենալուց հետո կրկնակի խոցելի ես դառնալու...

12. Զարմանալի է, թե մարդ ինչքան հեշտ է 

բաժանվում նրանից, ինչից երեկ թվում էր, թե անհնար է բաժանվել...

13. Աշխարհը իր տեղում կանգնած չի մնում: Եվ եթե քո սեփական երկրից հույսդ կտրում ես, հարկավոր է հավատալ աշխարհին...

14. Հնարավոր է արևի խավարում, բայց ոչ՝ հավերժական գիշեր...

15. Մարդիկ միշտ էլ վաղաժամ են մեռնում՝ եթե նույնիսկ իննսուն տարեկան են...