Օտար աշուն

Ես դեռ իմ մեջ պահում եմ մեր աշունը,
Որ այս անգամ աշխարհի վրա իջավ օտարի պես:
Շնչեց քաղաքը աշնան անծանոթ ծանր օդը, 
Եվ ես քեզ չճանաչեցի այս աշնան օդի պես...

Սեղմում է ուժեղ ամենն, ինչ մնաց քեզնից հետո,
Չեմ գրում էլ ոչինչ՝ դատարկությունն է ճիչ:
Ես արդեն անգիր եմ արել. մենք անթերի չենք...
Ինչպես ինձ ու քեզ օտարացած այս աշունը...

Ես քեզ այլևս չեմ փնտրում. դու գնացիր՝
Թողնելով քո ծիծաղը այս պատերի մեջ:
Ես հոգնել եմ հիշելուց. 
Չվերադառնա՛ս...
Իսկ այս աշունը կմնա մեզ օտարացած:

Ցունամի
04.11.2017թ.