Էս գործը իմ ամենա սիրելի գործերից մեկնա.... 

Քնած տեղս բաց եմ մնում՝
Դու ինձանից նեղանում ես,
Վերքիս ցավից լաց եմ լինում՝
Դու ինձանից նեղանում ես,
Նեղանալը քարը գլխին,
Սկսում ես նեղացնել:

Այս ի՜նչ տեսակ զարմանք բան է,
Չես էլ ուզում մի հարցնել,
Ինչի՞ց է, որ
Մարդ քնած տեղը բաց է մնում
Եվ ի՞նչ վերք է, որի ցավից
Նստում մեկ-մեկ լաց է լինում:

Համո Սահյան