Դու օր օրի փոխվում ես, դառնալով ավելի ու ավելի գեղեցիկ....Եվ դա արդեն բավական է, որ քեզ սիրեն, քեզ սպասեն.... իսկ ես...նույնն եմ՝ անփոփոխ...դրա համար ինձ չեն սիրում....չեն սպասում...

Ես շատ եմ տխրում, շա՜տ, երբ տեսնում եմ, թե ինչպես է ծերանում մի ամբողջ 20-րդ դար... Մի դար, որը տեսավ ավելի շատ բան, քան մնացած դարերը իրար հետ վերցրած: Ու  իր զավակները էդ  ամբողջը իրենց ուսերին առնելով  եկել են 21-րդ դար, որ ինչ-որ չափով վերանան 20-րդ դարից: Բայց ամեն քայլի հետ նրանք համոզվում են, որ կապված են 20-րդ դարի հետ, և որքան ժամանակ է անցնում, այդքան էլ այդ դարը կլանում է իր զավակներին՝ իր հետ դեպի պատմության գիրկը տանելով: 

- Բարև, ո՞նց ես:
- Բարև, լավ, դու՞:
- Լավ եմ, ի՞նչ կա բա:
- Բան չէ, դու ասա:
- Բան չէ, ոնց գիտես...

Նկատել ե՞ք, որ մարդկանց կյանքում ոչինչ չի կատարվում, գրողը տանի... բացառձակապես ոչինչ.... ամեն օր նոր օր է սկսվում...բայց մեր կյանքում ոչինչ չի կատարվում....

Հավատա՛, մեզ չեն սիրելու, մեր արած լավությունների համար: Բայց մեզ միշտ ատելու են, մեր արած վատությունների համար...

Հայելի եղիր դիմացինիդ համար, որ քեզ տեսնելիս տեսնի իրեն, քեզ հետ խոսելիս խոսի այնպես, կարծես խոսում է ինքն իր հետ... քո կողքով քայլելիս տեսնի իրեն՝ կողքից...

Մենք կռվում ենք մեր ծնողների հետ, վիրավորում, նեղանում...իսկ հետո...հետո դուրս ենք գալիս փողոց ու խղճահարությամբ նայում մուրացկանին...

Դուք երբևէ չեք տեսնի կիսաԱրև: Քանի որ նա երբեք չի կիսվում: Նա ծնվել է հենց ամբողջապես: Եվ նա երբեք չի հասկանա Լուսնին: Իսկ Լուսինը իր անթերությանը հասնելու համար անցնում է երկար ճանապարհ:

Սիրում եմ Լուսնի նման մարդկանց:

Այն ինչին մենք հասանք 10 տարում: Այն ինչը մենք սովորեցինք մեր ամբողջ կյանքում: Մեզ փոխարինող սերունդը այդ ամենը կանի 1 տարում...

Բոլորն ուզում են, որ իրենց ներսում կապույտ լինի: Այն ինչ երկինքը վաղուց խլել է բոլորից այդ կապույտը:

Ցունամի