Հոգու հետքերով

Սրտի ցավը դժվար են բուժում,

Տանջում են, չարչարում,

Ցավից ու մրմուռից լացում,

Բայց ի վերջո հետ են բերում:

Բայց կա մի ցավ՝ անտանելի,

Անկարելի ու սոսկալի,

Այն չի բուժվում, չի ամոքվում՝

Հոգու ցավը մահ է բերում:

Հոգու ցավը դառը թույն է,

Այրող կրակ, կսկիծ է,

Վայրկյան առաջ մահ ես տենչում

Ու տանջալից հեռանում:

Ու մի տեսակ անհավանական՝

Ոչ  գլուխ է ու ոչ ոտք,

Ոչ սիրտ է ու ոչ թոք,

Որտեղից է ցավը գալիս վայրկյանական,

Սողոսկելով ամեն անկյուն,

Քանդելով ամեն բջիջ,

Այն դառնում է հոսող արյուն

Ու սատանայի քրքիջ,

Որի ձայնը ծակում է,

Փայտփորիկի պես փորում է,

Այն ուղեղը լափում է,

Հետնել սիրտը պատռում է:

Հոգու ցավը անդառնալի,

Անցանկալի մի ախտ է,

Մութ ու խավար առանց ելքի՝

Երկրային ու երկնային դժողք է:

                                                                                             Գայա Հայկազ