Մեզ նմանները ավելի շուտ սովորեցին կարոտել, քան մնացածները: Մենք կարոտի մեջ տեղավորեցինք ամեն ինչը՝ մեր երազանքները, մեր մեծ աշխարհը, մարդկանց, բոլոր զգամունքները: Մենք սկսեցինք ցավը կարոտի միջոցով զգալ, ուրախությունը կարոտի միջոցով ցույց տալ, երազանքները, նպատակները կարոտի հետ կապել, որովհետև դա միակ բանն էր, որ ունեինք:  Որովհետև մեզ փոքր ժամանակվանից առաջնահերթ սովորեցրեցին կարոտել: Մեզ այլընտրանք չթողեցին, որովհետև մենք այն մարդկանց դասին պատկանեցինք, ովքեր ունակ են միայն կարոտել...

Կարոտը մեզ համար սփոփանք դարձավ: Քանի որ կարոտելով մեզ սփոփում ենք, որ մի օր նորից կտեսնենք և կունենանք այն ամենը, ինչը որ տեղավորեցինք կարոտի մեջ...

Ցունամի
23.01.2018թ.