Հետադարձ հայցք դեպի զինվոր ընկերս

Հողը զարթուն է , դու՝ քնած,

Ու երազներդ են արդեն 

պատմության գիրկն անցած ։

Ախխ, ընկեր իմ ընկեր ,

Հիշու՞մ ես ՝ երազում էինք կարոտով

Դեպի տուն վազել այդ ճամփով ,

Բայց հանկարծ փոշին ծածկեց ՄԵՐ ՀՈՂԸ

Ու երևում էր լոկ փոշու քողը ։

Մեր շուրջը կարծես մի բան պայթեց ,

Ու աղմուկն այդ ամեն բան խլացրեց ․

Ազերն էր ՝ կեղտոտ թշնամին ,

Որ երազելու այդ անմար պահին 

Նենգաբար ՄԵՐ ՀՈՂ թափանցեց ։

Սկսվեց անհավասար պայքար ,

Ու մենք կանգնեցինք լամուկների դեմ անարդար ,

Նրանք երեքն էին , իսկ մենք ՝ երկուսը ,

Բայց քաջաբար դեմ տվինք մեր ուսը ։

Կռվում էինք ինչով պատահի 

Այդ թշնամու դեմ ամեհի ,

Դողում էին ձեռքերս , դողում էին ոտքերս ,

Բայց  գիտեի , որ կողքիս է ընկերս ։

Ու մինչ այդպես կռվում էինք ,

Էլի բարձրացավ պայթյունի ալիք ,

Եվ երբ սարսափած մտածում էի ․

<< Աստված իմ , ի՞նչ էր սա >> ,

Ընկերոջս մարմինը գետնին փռված տեսա ,

Չգիտեմ , թե ինչ մարմնովս անցավ ,

Ու երկինքը գլխիս կարծես փուլ եկավ ,

Շուռ եկա ու մի փայտ վերցրի 

Ու այդ փայտով լամուկի դեմքին զարկեցի  ,

Ոռնաց անզգամ տականքը ,

Զգաց , որ արդեն անցավ իրենց

թվացյալ հաղթանակի բերկրանքը ։

Չկար այլևս ոչ դող , ոչ վախ ,

Ու պահի տակ ես դարձա անվախ ։

Մոտեցա փռված ընկերոջս ,

Հանգիստ ժպտում էր ,

Ու մի պահ կարծեցի , թե խաբում էր,

Կատակ էր այդ սարսափելի ,

Ու ծաղրել էր նա ինձ էլի ,

Այնպես էր խաղաղ պառկել ,

Կարծես ոչինչ էլ չէր եղել ,

Ու կարծես ինքը չէր ,որ մեռել էր ։

Ասում էի ․

- Վեր կաց , չե՞ս լսում ,

Իսկ նա ինձ ոչինչ էլ չէր ասում ։

Ու այստեղ հասկացա ,

Որ այս անգամ չի ստում 

Ու ինձ այս ամենին հավատալ է ստիպում ։

Թուլացած գլուխս մի կերպ պահած ՝

Հեռվում տեսա ևս երկուսին փռված ։

Ախխ , պարզ էր արդեն ամեն ինչ ․

Հերոս ընկերս  կռվել էր 

Ու չէր խնայել ոչինչ 

Անգամ  կյանքը 

Ու սեփական երազանքը ։

Արցունքի միջից ծիծաղ արձակեցի

Ու խելագարի պես ինձ մարտի դաշտ նետեցի ։

Հիշեցի ՝ ինչպես էինք միշտ մրցում 

Մեր արդեն գեղեցիկ անցյալում ,

Թե ո՞վ է մեզնից ավելի ուժեղ 

Ու ով կկռվի թշնամու դեմ ավելի ահեղ ։

Դու պայքարեցիր , կռվեցիր 

Ու երկու լամուկ էլ սպանեցիր ։

Պարտվածի կնիքը սրտիս դաջած ՝

Մոտենում էի դիակներին այնտեղ փռված ․

Զենք էր պետք խլել նրանցից 

Ու իրենց իսկ զենքով ընկերներին այն աշխարհ ճամփել ։

Վերցրի զենքը մեռելներից 

Ու թշնամու վրա վազեցի արտասվալից ,

Նշան բռնեցի , ու բուուում,

Սահեով ընկավ 

Այս մեկն Էլ գրողի ծոցն անցավ ։

Ու վերջացրի ես , իմ ընկեր,

Բայց ավաղ մահվան ճանկն ես դու արդեն ընկել ։

Ախխ, առանց հրաժեշտի դու գնացիր 

Ու ՀՈՂԸ ՄԵՐ արյունովդ ներկեցիր ։