Մեր ճանապարհը նման է Սևակյան հինգշաբթիին, մեզ բաժանում է այնպես, ինչպես շաբաթվա օրերն է բաժանում:
Իսկ մենք նման ենք Տերյանի աստղերին... միշտ բաժան ենք և հեռու:

Մի բան է, երբ ինքդ ես հիշում քո ցավի մասին: Մեկ ուրիշ բան, երբ քեզ հիշեցնում են, քո ցավի մասին...

Եվ կան գրքեր, որտեղ կգտնենք ինքներս մեզ... Կպատմեն մեզ այն, ինչը մենք վախենում ենք նույնիսկ ինքներս մեզ խոստովանել: Գրքերը գիտեն, գրքերը կասեն մեր թուլությունների և ուժեղ կողմերի մասին... Մեր թաքուն իղձերի, մեր թաքուն վախերի մասին.... 

Ես վերադարձել եմ,
Որ կրկին քեզ հետ
Ինձ միայնակ զգամ...

Երեխաները լինում են երկու տեսակի.
Առաջինը՝ մեծանում են,
Երկրորդը՝ հասունանում են...

Միամիտները միշտ բարի են, իսկ միամտույթունը՝ բարություն...

Այդ մենք չէ, որ պետք է ընտրենք գրքերը...այլ հենց գրքերը պետք է ընտրեն մեզ...

Իսկ գրքերը նույնպես որբ են, ի տարբերություն մարդկանց, նրանք երբեք չեն որդեգրվում...

Մարդիկ միայնակ լինելու վախից են սկսում օգնել ուրիշներին....

Մարդկանց գերագույն խնդիրը՝ ազատվել կապանքներից

Քարերի երկիր Հայաստան... երևի դրա համար էլ մենք  հայրենիքի նման քար ենք:

- Լսել եմ, որ դու կարողանում ես մարդկանց ճիշտ նկարագիր տալ:
- Մեկ-մեկ ստացվում է մոտս:
- Իսկ կարո՞ղ ես ասել, ես ինչպիսի՞ մարդ եմ:
- Իսկ բավարար չէ՞, որ դու մարդ ես:
- Դե մի փիլիսոփայիր, նկարագրիր ինձ, ինչպիսին եմ ես, քո աչքերով:
- Իմ աչքերով դու սովորական մարդ ես, ով չի ուզում սովորական մարդ լինել, ավելիին է տենչում...

Մարդ պիտի էնքան ապրի, որ մեռնելուց վրեն լացող լինի....

Ես քեզ մոռացել եմ, կարող ես վերադառնալ...

Երանի ձեզ՝ գալիք սերունդ, որ մեր ցավը չեք գումարի ձեր ցավերին: Եվ ժամանակ կունենաք մտածելու ձեր մասին:

Ցունամի

Սա էլ իմ հոբելյանական 100-րդ գրառումս