Ավի

Քայլում եմ անձրևից ներշունչ ստացած փողոցներով ու աշնան սառը քամին ուղեկից է դառնում իմ տրամադրությանը: Փողոցներում համարյա թե մարդ չկա՝ կատարյալ ամայություն, ցուրտ, անձրև, անշնչացած մարդկային էություն... որքան մոտենում են աշնան տխուր ու երկար օրերը, այնքան իմ մեջ ինչ-որ բան հանգչում ու կամաց-կամաց դառնում է անտանելի: Կյանքը, մարդիկ, ընկերությունը, սերը, ամեն ինչ դարձել է անիմաստ մի տեսակ: