maghaqyan

...Եվ այսպես նա դեռ մի քանի անգամ պետք է գոռար իմ անունը գնացքի ետևից, ու ես պետք է ամուր փակեի ականջներս, որ չլսեմ նրան... Թեև նրա ձայնը միշտ էր իմ մեջ...

Այսօր էլի աշխատանքից հոգնած եկա տուն, միջանցքում անփութորեն հանեցի կոշիկներս, վերարկուս...ու անջատված ընկա բազմոցին...

Ամեն առավոտ ձկներիս կերակրելուց հետո գնում եմ աշխատանքի: Դա սովորոկան, մի քիչ ձանձրալի  և բացի բարձր աշխատավարձից, ուրիշ ոչնչով աչքի չընկնող աշխատանք է:

Ես երազում էի լինել նրա նման մեծ, գեղեցիկ ու չաղ…

Նրան ոչ ոք գեղեցիկ չէր համարում, բացի ինձանից… նա ծիծաղում էր , բացելով իր մեծ, երկար ատամների սպիտակ հավասար շարանը, ամեն անգամ, երբ ես նրա ետևից վազում էի ու գոռում, որ նա աշխարհի ամենագեղեցիկ, մեծ ու չաղ մարդն է… մյուսները նրանից վախենում էին և միայն հետևից խեթ նայելով իրար մեջ փսփսում էին, թե որքան տգեղ է նա` մեծ ու չաղ: Փսփսում էին, որովհետև նա մեծ ականջներ ուներ և հազիվ թե  որևէ շշուկ բաց թողներ…

Ես հինգ տարեկան էի: