Հուն 26
Մեռելածին անմահները|Արթուր
Մենակ էր…թերևս, ինչպես միշտ: Արթնացավ գարնանային այրող արևի շողերի ջերմությունից: Ժամը վեցն էր: Բացվող արշալույսի շղարշի ներքո նա իրեն գտավ հատակին: Երևի նորից չէր հասել անկողնուն… Արդեն բնազդաբար ձեռքը տարավ պահարանին, փորձելով վերցնել ինչ որ բան, բայց շոշափեց միմիայն դատարկություն: Շրջվեց և տեսավ, որ սրճի բաժակը չկա: Դատարկություն…սկսեց նորից մտածել դատարկության մասին, փորձեց մի քանի անգամ բռնել կամ էլ գեթ շոշափել օդը, թեկուզև գիտեր որ չի կարողանալու: Վերադարձավ իրականություն և մի պահ շանթահար կանգնեց, դեմքը ջղաձգվեց, բայց իսկույն
