Կյանքը լի է հիասթափություններով ու հաճախ ենք մենք հիասթափվում ինչ որ բանից կամ ինչ որ մեկից ու հիասթափվում ենք այն պատճառով, որ միշտ ավելիին ենք սպասում, սիրում ենք կյանքին մեր գույներով նայել, մարդկանց մեջ տեսնել այն, ինչ ինքներս ենք ցանկանում, իսկ երբ ճանաչում ենք նրանց, հիասթափվում ենք, որովհետև նրանք իրականում այն չեն, ինչ մենք ենք պատկերացրել:
Երբեմն հիասթափության մեջ հենց ինքներս ենք մեղավոր, որ չենք ընդունում կյանքն ինչպես կա ու ավելին ենք պահանջում: Ով ոչինչի չի սպասում, երբեք չի հիասթափվում: Իսկ երբեմն էլ մենք մեղք չունենք, այլ որոշ մարդիկ այնպիսի արարքներ են կատարում, որոնք տեսնելով մարդն մի քանի վարկյանում ընկնում է աչքիցդ, նրա հանդեպ հարգանքն վերծվում է ատելության ու հասկանում ես, որ ոչ ոք քո պատկերացրածի պես չէ, բոլորն օրերից մի օր կարող են դավաճանել քեզ, թողնել, մոռանալ խոստումներն ու ուղղակի հեռանալ:
Ամենաուժեղ զգացմունքը կյանքում հիասթափությունն է, ոչ կարոտը, ոչ խանդը, ու նույնիսկ ոչ ատելությունը, նրանցից հետո գոնե ինչ որ բան հոգում մնում է, իսկ հիասթափությունից հետո միայն դատարկություն, որն ոչնչով չի լցվում: ՈՒ ամենասարսափելին այն է, որ ամեն ինչ հիասթափությունով չի վերջանում, նրան հաջորդում եմ անտարբերությունը, ու կորցնում է ամեն ինչ իր նշանակությունը, դառնում ես անտարբեր ամեն ինչի նկատմամբ, իսկ դա նույնն է ինչ մեռնելը, որովհետև քեզ համար միևնույնն է, գոյությունդ էլ իմաստ չունի, էլ չկա պատճառ սիրելու, չկա հավատ մարդկանց վստահելու ու չկա սիրտ, որում ներում կգտնվի:

Լուռ ցավը ամենադաժան զգացումն է: Ոչ մի հիստերիա,… ոչ մի արցունք: Ուղղակի   լռություն ներքինում և արտաքինում: Դու ուղղակի ոչինչ  չես ուզում ասել, ոչինչ չես ուզում զգալ: Դու համակերպվել ես դրա հետ: Երևի, շատ բաների միջով ես անցել նախկինում: Բայց մինչև հիմա դա ցավեցնում է քեզ: Եվ  ամենաահավորը այն է, որ դու հասկանում ես , որ չես կարող ինչ—որ բանփոխել:  Քեզ մնում է միայն ընդունել դա և շարունակել ապրել: Լուռ ցավը ամենադաժանն է:  Դու լռում ես դրա մասին…։ Եվ ոչ մեկին ոչինչ չես ուզում ասել, իսկ մարդիկ, չտեսնելով քո տառապանքը, տեսնում են միայն սխալներդ: Թվում է, թե լռությունը լի է դատարկությամբ, բայց՝ ոչ: Լռությունը լցված է տառապանքով, ցավով, ինչու չէ, նաև ուրախությամբ: Քանի որ երբ երջանիկ ես, պետք է լռես, ոչ ոքի չպատմես երջանկությանդ մասին: Լռում ես, մտածում…։ Մտածում ես այնպիսի բաների մասին, որ քեզ հանգիստ չեն տալիս: Մտքեր՝ ահա այն բանտը, որտեղից ելք չկա: Բոլորն էլ այնտեղ բանտարկվում են՝ այն հույսով, որ մի օր ելք կգտնվի:

Անձրև,անձրև…ինչքան հոգեհարազատ է այս բառը իմ ականջներին ու շուրթերին…. Ինչքան եմ անձրևի սառը կաթիլների տակ քայլել ու խորհել… Անձրևի ժամանակ մտքերն ինզ հանգիստ չեն տալիս,չեն թողնում մի վարկյան վայելեմ անձրևի սաոը ներկայությունը : Անընդհատ հիշում եմ մանկությունս, հիշում եմ `բոլոր այն խենթ պահերը, որ ապրել եմ, հիշում եմ նաև այն հիմար վեճերը, որի մեջ ընկնում էինք մեր իսկ հիմարության պատճառով, հիշում եմ` այն խենթությունները, որոնց պատճառով շատ եմ տուժվել…. Մի խոսքով հիշում եմ ամեն -ամեն ինչը, որապրել եմ ու ապրում եմ ու, որ համոզված եմ կյանքում չեմ մոռանա: Հիշողությունների գիրկն ընկնելուց հետո միանգամից սթափվում եմ ու արդեն սկսում եմ մտածել ապագաիս մասին,որ խոստումնալից ու անփորձանք է երևում,սակայն ինչքան դժվարությունների ու փորձությունների միջով պիտի անցնեմ,որ կարողանամ կայանամ որպես Մարդ` Մեծատառով Մարդ…Ապագայում համոզված եմ,որ ինձ սպասում են`  կորուստներ, ձեռքբերումներ, կարոտ, սեր, տխրություն, ուրախություն…..մի խոսքով ապագայում հաստատ ստիպված եմ լինելու անցնելու ամեն – ամեն ինչի միջով Անձրևն իմ մեջ կենդանացնում է այնպիսի զգացմունքներ,որոնք խոր քուն էին մտել հոգուս խորքերում ,որոնց մասին դեռ ինքս էլ չգիտեի… Աշունն ինձ համար դեռ փոքրուց`սիրելի,բայց խորհրդավոր եղանակ եր,սակայն չէի կարողանում հասկանալ պատճառը և հիմա երջանիկ եմ,երձանիկ եմ քանի որ բացահայտել եմ ինձ այդքան տանջող հարցի պատասխանը…Անձրև ահա թե,որն եր ինձ այդքան տանջող հարցի պատասխանը:Անձրևը իր կախարդական շնչով պատկերում և նկարազարդում է աշնանային մելամաղձոտ տեսարանը`դարձնում է առավել խորհրդավոր,գրավիչ ու սիրելի :

Մեզ շրջապատող ամեն ինչի մեջ կա գեղեցկություն, ոչինչ առանց գեղեցկության ստեղծված չէ, բայց այդ գեղեցկությունը անզեն աչքով չի երևում, հնարավոր չէ բացատրել, նկարագրել այն, միայն տեսնել է հնարավոր ու այն էլ ոչ աչքերով, այլ սրտով:
Ամեն առավոտ մենք արթնանանում ենք ինչ որ պատճառով, միգուցե այդ պատճառի մասին մենք էլ ոչինչ չգիտենք, բայց ամեն ինչ ունի իր պատճառները, մենք` նույնպես: Այնքան տարբեր ենք մենք միմյանցից, յուրահատուկ ու յուրօրինակ, բայց մեզ բոլորիս միավորում է երեք բան`սերը, ժամանակը, մահը: Այս երեք աբստրակցիաները միավորում են բոլորին ամբողջ մոլորակի վրա: Որովհետեև ամեն օր մենք ունենք սիրո կարիքը, ցավում ենք, որ ունենք քիչ ժամանակ ու վախենում ենք մահից:
Ժամանակ, ասում են այն բուժում է վերքերը, բայց լռում են այն մասին, թե ինչպես է նա ոչնչացնում ամեն լավ բան աշխարհում, թե ինչպես է գեղեցիկը վերափոխում տգեղի, վատի: Բայց պատճառն այն է, որ մենք չգիտենք այն ճիշտ օգտագործելու ձևը, վատնում ենք այն ամենի վրա, ինչն ոչ մի նշանակություն չունի, իսկ հետո բողոքում, որ ժամանակ չունենք, որ կյանքը կարճ է, իսկ իրականում կյանքը լիովին բավական է ապրելու համար, ուղղակի մենք ապրելու փոխարեն զբաղված ենք նշանակություն չունեցող բաներով: 
Սեր, այնքան շատ ու այնքան քիչ բան կարող եմ ասել այս զգացմունքի մասին, թվում է, թե կարող եմ այն նկարագրել` օգտագործեով ամենագեղեցիկ բառերը, իսկ երբ փորցում եմ անել դա, բառերն անզոր են դառնում, անգույն ու այնքան չնչին, որ հավասար է ոչինչ չասելուն: Սերն ամենուր է, այն մեր ներսից է գալիս ու շուրջն ամեն ինչ ծածկում իրենով:
Մահ` սրա մասին ոչինչ ասել չեմ կարող, միգուցե այն պատճառով, որ ինքս էլ վախենում եմ ու նրա մասին խոսելը նույնիսկ հաճելի չէ: Այն տանում է մեզնից ամենակարևոր մարդկանց ու թողնում մենակ, խլում է մեզնից մեր հարստությունը ու հասցնում ամենաուժեղ հարվածը, որից հետո շատերը ուժ չեն ունենում կյանքն շարունակելու:
Մենք միշտ ինչ որ բանի ենք ձգտում, կամ վախենում ենք ինչ որ բանից, մենք ամենուր սեր ենք փնտրում ու անընդհատ բողոքում ենք, որ ժամանակ չունենք, որ կյանքը կարճ է: Կյանքը դա առաջին հերթին մարդիկ են ու կյաքնում հաճախ չենք նկատում ամենակարևորը, չենք տեսնում այն թափանցիկ գեղցկությունը, որ դրված է ամեն ինչի մեջ, որ դրված է բոլոր մարդկանց մեջ, չկա մարդ, ով ամբողջությամբ վատն է, ու չկա մարդ, ով իդելական է, յուրաքանչյուրին հնարավոր է փոխել, ու վատ սովորությունները վերափոխել լավի, ու սիրել: Միթե կա ինչ որ բան աշխարհի երեսին, որ չունենա գեղեցկություն: Միակ “տգեղը” մեր աչքերն են, որ միշտ վատն են տեսնում, որ գեղեցիկը թողնում են մի կողմում ու տխրում վատի համար: Ամեն ինչ ունի իր գեղեցկությունը, թափանցիկ գեղեցկությունը, որը տեսնելու համար հարկավոր է նայել ոչ թե աչքերով, այլ սրտով…

                                        Հարց, որ հնչում է արդեն 101 տարի…
                                 Իսկ ո՞վ է վերջապես պատասխան տալու Հային…                                                                                                                                                                                                                                          102 տարիներ... Անցաք~գնացիք` ձեզ հետ տանելով 1500000 կյանքեր, Ձեր խորքում պահելով անմեղ մարդկանց նվիրական երազանքները... Անցել է ավելի քան մեկ դար, սակայն հայ ժողովրդի վիշտը նույնքան արդիական է, որքան այն ժամանակ: Ի՞նչը կարող է մեղմել մեր վիշտը, ի՞նչը կարող է մեզ վերադարձնել մեր նահատակված ժողովրդին ու մեր տարածքները: Ո՛Չ ՄԻ ԲԱՆ... 
Մի թուրք, որը կրում է Էրդողան ազգանունը, նրա որոշումն է, որը կփրկի իրավիճակը, ու ազգիս թշնամանքը գուցե փոքր-ինչ փոխվի դեպի այդ ազգը: Արմատներով լինելով Արևմտյան Հայաստանից՝ ես ամենաշատն եմ ուզում վերադառնալ իմ արմատներին, իմ նախնիների հող ու ջրին: Աստված տա ժամանակի հետ ԹՈՒՐՔԸ հասկանա իր նախնիների կատարած ծանր ոճրագործությունը ու ծնկաչոք գա դեպի մեզ... Ու Աստված տա, այդ ժամանակը չձգվի տարիներով, դարերով...                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    Պատմության մեջ կա մի սև էջ,                                                                                                                   Որ երբ բացում ու պարզապես աչք ենք գցում, 
                                                                                  Արցունքներն են միայն հոսում: 
                                                                                  Գիտե՞ք, շատ անգամ եմ ես մտածում. 
                                                                                   Ինչու՞ Հային այս գեղեցիկ ու լավ կյանքում, 
                                                                                   Դժբախտություններն են միշտ այցելում: 
                                                                                   Եվ միշտ մի պատասխանի եմ ես հանգում.
                                                                                    Աստված ում որ շատ է սիրում, 
                                                                                    Նրան միշտ էլ շատ է տանջում…                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            


                               Ու թեկուզ անցնի 1500000 տարի, Հայը չի՛ մոռանա, Հայը չի՛ ների…                                                                       1915-2017
 
                                                     Ոչ ոք դեռ չի մոռացել,
                                           Հայը թուրքի կոկորդին ա մնացել…                                                                                                                       Հիշում ենք, հավերժ հիշելու ենք ու պահանջելու…