Գիշերն իջնում է մթին ու խավար
Լուսինն է շրջում այս մութ երկնքում,
Շրջում է միայն, լուռ ու միայնակ,
Աստղերը նրան ընկեր չեն լինում:
Դու լուռ նստել ես փոքրիկ սենյակում
Ու չես նկատում երկնքում լուսին,
Միայն աստղեր են աչքերդ որսում
Երբ լուռ պառկում ես դու մահճակալին:
Ու երբ կփակես աչքերդ հոգնած,
Հիշիր, որ լուսինը քեզնով է ապրում,
Իսկ երբ կանջատվի միտքդ մոլորված,
Աստղերը էլ քեզ լույս չեն տալու:

 
Մենք ներս մտանք խողովակներից մեկով և վերելակով իջանք ցած : Երբ դուռը բացվեց , ես հիացմունքից բացականչեցի .
- Հիասքա՜նչ է:
Արամը միայն ժպտաց և պատվիրեց հետևել իրեն... 

 

Նա ատում էր կյանքը, ատում էր մահը, ատում էր աստծուն: Բայց չկարծեք թէ նա չար էր, ո՜ր ճիշտ հակառակը նա բարի էր, նա ուզում էր սիրել բոլորին, վստահում էր մարդկանց, պաշտում էր կենդանիներին: Պարզապես խորը ցավ ուներ հոգում, որ ոչ-ոք չէր հասկանում: Մարդիք չգիտեին թէ ինչ է կաըարվում նրա հոգում, բոլորի համար նա ուրախ, ըներասեր մի քիչ ամաչկոտ աղջիկ էր, ով շատ էր սիրում ծիծաղել և ուրախացնել շրջապատին: Իսկ տանը ամեն ինչ ուրիշ էր, նա էլ ուրիչ էր այսինքն ուրիշ չէ այլ այն ինչ կա առանց ձևացնելեւ: Հոգու դատարկություն, անկատար երազանքներ, ցավ, թախիծ, մենություն.. և իր միակ ընկերը երաժշտությունն էր..
 Ինչու է նա այդպիսին: Այլ կերպ ինչպես լիներ մի աղջիկ, ով ծնված օրվանից միայն ցավ է տեսել, գուցե ունեցել է երջանիկ օրեր? բայց դա էլ միայն այն ժամանակ երբ Հայրը ողջ էր:Բայց շատ ժամանակ չանցավ, երբ անգութ աստված խլեց նրա Հորը, խեղճ փոքրիկին թողնելով որբ ու անօգնական..միայնակ:Աղջիկը մեծանում էր նախանձելով ուրիշ աղջիկների, որոանք հայրիկ ունեին, ով սիրում էր նրանց նվերներ էր գնում, խաղում էր իրենց հետ: Նախանձում էր, որ նրանք քույր, եղբայր ունեին, որ չնայած վիճում, բայց և այնուամենայնիվ շատ սիրում էին իրար? Իկս ինքը? Անարդար կյանքը մի խղճուկ բախտ էր բաժին հանել նրան: Մայրը ամուսնացել էր հարբեցողի հետ, աղջիկը իրեն դժբախտ էր համարում նա սկել էր վախենալ բոլոր տղամարդկանցից: Մաիկը ում նա սիրում էր դա նրա Պպաիկն էր բայց շուտով նա էլ մահացավ: Աղջիկը մնաց միայնակ: Իր տարիքի մյուս ընկերուհիները սիրահարվում էին, նույնիսկ ամուսնանում, մտածում էին գեղեցիկ զգեստներ գնոելու մասին նրանք իր աչքում այնքա՝ն երջանիկ էին թվում...Իրեն ոչ-ոք չէր հասկանում, նա ոչ-ոքի հետ չէր էլ կիսվում.. 
Նա իր համար երևակայան աշխարհ էր հորինել ֆիլմերից ներշնչվելվ որպեսզի փոքր ինչ երջանիկ զգար իրեն: Հոր բացակայությունը միայնակ լինելը անասելի հետք էին թողել իր կյանքում նա դարձել էչ ինքնամփոփ մտածկոտ անտարբեր..Միայն երազում էր Հայրական Սիրո մաիսն, ոչ այդպես էլ չստացավ, որ կյանքը խլեց իրենից, ընտանիք որ չունեցավ: Նա շարունակում էր ատել կյանքը,մահը, որ խլեց իրենցի ամենաթանկը, աստծուն..Բայց չհանձնվեց պետք է երջանիկ լինել պարտավոր է...
 Պատմությունն ունի իրական հիմքեր