Հեղինակը՝ Facebook - Đávid Simonyan
Անխնա տարածելու :D դուրս ենք գրել հումորներ, որոնք ստեղծվել են Թավշյա հեղափոխության օրերին։

© Ոստիկանը պատանուն.
- Ապեր ջան ձերոնք գիտե՞ն որ ստեղ ես։
- Հա, բա ձերո՞նք։

 
Մենք ներս մտանք խողովակներից մեկով և վերելակով իջանք ցած : Երբ դուռը բացվեց , ես հիացմունքից բացականչեցի .
- Հիասքա՜նչ է:
Արամը միայն ժպտաց և պատվիրեց հետևել իրեն... 

 
Գիտես,էնքան դժվարա ամեն գիշեր պառկել քնելու ու մեռնել քեզ զանգելու ցանկությունից,համարդ հավաքել հազար անգամ,բայց դողալ վախից,ջնջել..հեռախոսը շպրտել մի տեղ,որ չտեսնեմ ու նորից չցանկանամ զանգել...Գիտես,դժվարա ապրելը ,երբ որ ուրախությունդ էլ լիարժեք չի,երբ որ ժպիտդ արդեն նկարածա,երբ որ արժեզրկվածա ամեն ինչ:
Ամեն օր,երբ լույսը բացվումա, ինձ թվումա, որ  ամեն ինչ մոռացել եմ,բայց գիշերները...  Իմ վերքերը սպիեր չեն դառանա..միշտ էլ վերքեր կմնան,որ մխկտամ,որ չկարողանամ մոռանալ,որ միշտ հիշեմ,որ եղել ես ու հիմա պիտի չլինես...Ես քեզնից հետո ատում եմ անգամ ինձ սիրողներին..ատում եմ բոլորի արտասանած արևս-ը,իմաստս-ը,պուճուրս-ը,որովհետև քո բառերն են ինձ պետք...դու ես պետք... Պետք ես օդի պես..Ինձ դժվարա կեղծել,թե իբր ամեն ինչ նորմալա,բայց խեղդվել ներսից...դու անհարգելի բացակա ես իմ կյանքում...դու հիվանդությունս ես...հիվանդություն, որը չի բուժվում..Ես անգամ այդ հիվանդության դեմ դեղեր խմել չեմ ուզում...Դու ես իմ դեղը...Դու հոսում ես իմ երակներով...Դու Ես եմ...